Sevgili Pow Pow Ayini,
Biliyorum o öykündeki bu ifadeye takılıp kaldım. Sana böyle hitap etmekten kendimi alamıyorum. Sen tut çocuklara gaz maskesi giydir ve uçan süpürgelerle okuldan kaçmalarını sağla! 
Hikayelerinin genel bir özelliği var - sanırım kalemin buna çok yatkın - kahramanlar sürekli ve çok yoğun bir devinim içinde. Ancak onlara bu devinimi sağlayacak geniş alanlar ya da uzun hikaye akışı vermiyorsun. Bu yüzden dar alanlarda çok yoğun bir şekilde titreşiyorlar. Bu yüzden hikayelerin hep olduğundan daha büyük, anlattığındn daha fazlası ve bana her hikayende Elif’in farklı bir versiyonunu dinliyormuşum gibi geliyor. Bu yüzden de subjektif ve çok “sen”.
Elbette her yazar kahrama kendisinden bir parça yükler ancak seninkilerin bu kadar samimi olması ve içerdiği “sen” miktarı.
Belki bir gün “onu”, “bunu” ya da “şunu” anlatırsın. Merakla gideceğin yönü bekliyorum.
Senin yolculuğun ilginç ve beklenmedik oalcak gibi geliyor.
Eline ve düşgücüne sağlık
Sevgiler
Dipsiz