Bazı eserler var, bir noktadan sonra “ulan, acaba?” dedirtiyor. Eserin kötü yazılmasından ötürü değil, okurda oluşan şüpheden, kendisinde oluşan “evet ya! biliyordum!” deme isteğinden ve bunun vereceği hazdan ötürü. Öykünde bunu yaşamadım. Sırrı söylense dahi aklımın ermeyeceği bir illüzyon gösterisi kadar çabuk ve etkiliydi.
Biliyorsun, öykünü ilk olarak ben okudum. Art arda iki kez okumuştum, yine aynısını yaptım. Merak ettiğim, bu denli kısa bir öyküde böylesine detayı ve güzel cümleyi nasıl sığdırdın?
Sonu övmeye çapım yetmiyor, ellerine sağlık 