Merhabalar,
Özenle dokunmuş bir kurguydu. Her kelime bir yapboz parçası gibiydi adeta. Elbette eserler için vazgeçilmezdir bu uyumu yakalamak fakat burada bahsettiğim bambaşka bir yaklaşımdı. Felsefi bir sohbetin kıyısına oturup onu dinlemişim gibi hissettim okurken. Gerek betimlemeleriniz gerek seçtiğiniz isimler detaylar ve bunları ustaca işleyiş şekliniz bu sohbete ortak kıldı beni de. Ki Mahşer unsuru için aklımdan geçen fikirlerden biriydi müzik lakin iyi ki denememişim dedim. Enstrümanlar, karakter detayları gerçekten incelikle hazırlanmıştı. Israrla kelimelere geleceğim sanırım bir “insan” olarak etkilendiğim noktalara temas etmeden duramıyorum belli ki. Her diyalog ve fikir sonradan bir noktaya bağlanmaktaydı. Evren’in geçmişi ve bugünü arasındaki tezatlığı dahi birkaç cümleyle önümüze sermiş olmanız gerçekten başarılı bir hamleydi. Kaosun zarif yüreği de ayrı bir güzellikti; alabildiğine sahiciydi. Bilmiyorum beni bıraksak daha çok konuşurum. Fakat işin sürprizini de kaçırmak istemiyorum okuyacaklar için. Öykünüzden bir alıntıyla yorumumu sonlandıracağım.
“Kaos, boşluk demekti… Evrendeki bilinmezlikti… ben Evren’dim, o benim sonsuzluğumdu.”
Zihninize sağlık!