Sevgili @Zilan
Hiç sıra gecesi görmemmiş biri için oldukça aydınlatıcı bir yazıydı:) şaka bir yana değişik bir tarzın var. Yazdıklarını severek yazdığını anlıyorum. Karakterin duygusal kurgusu bu hikayede önemli bir yeri var. Bunu da güzel bir şekilde yansıtmışsın.
Şöyle ki; dışarıdan bakıldığında yarattığın karakter insanların pek hoşlanacağı bir profile sahip olmasa bile iç dünyasını çözümleyerek okuyucuya sunman ve bize karakterin kendi gerçekliğinde belli çaresizlikleri olduğunu anlamamıza yardımcı oluyor. Böylece ona sempati besleyebiliyoruz. Bunu yaratmak oldukça önemli ve belli bir ustalık/farkındalık gerektiren bir durum.
Bununla beraber belki hikayeni yazdıktan sonra geri dönüp düzeltmeler yaparken cümlelerin kendileri en parlak nasıl gösterebielceğine dair üçüncü bir gözle tekrar okuma yapmak istersin. Örneğin yedi satırlık bir paragrafta 5 kere “ama” diyorsun ve hepsi cümle başı. Bana biraz okurken zor geldi itiraf etmek gerekirse (eğer özellikle sürekli defansif ve her şeye bahane bulan bir karakter profili çizmediyse. Ne derler bilirsin “Eğer bir cümleye ‘ama’ ile başlıyorsan ondan önce söylediklerinin bir önemi yoktur”)
Eline ve düş gücüne sağlık
Sevgiler
Dipsiz