Sevgili @MuratBarisSari
Gerçek yaratıcılığın yazımda katman yaratabilme becerisi olduğunu düşünüyorum. Lütfen katman derken göğe yükselen çok katı binalar gibi bariz ve göz önünde olanları değilde yerin altına doğru uzanan arı kovanı misali bir düşüncel ağı gözünün önüne getir. Hatta bazen öyle katmanlar olur ki yazarın kendisi bile kompleks bir yap-bozu birleştirmeden oraya varamaz. Büyük ihtimalle de o son durağa varabilecek yine sadece kendisi olur. Bu ve bunun gibi anlar benim için yazdığım hikayelere sakladığım hazine sandıklarının yerini gösterir.
Küçükken izlediğin o çizgi filmi bize ilk okulda MEB’in özel getirdiği sinema perdesinde göstermişlerdi ve renkli değil siyah-beyazdı. Belki de projeksiyon yüzünden olabilir. Hayal meyal hatırlıyorum. Değişik uzay araçlarına benzeyen araçlara binen lökositlerden bahsediyor olabilir miyiz? Bu yüzden sanırım molekül taşıyan protein dendiğinde ilk önce aklıma o uzay araçları gelsede şuan nasıl taşındıklarını izleyebiliyoruz. İşte bu yüzden sana Oscar Pill serisini öneriyorum. Hoşuna gidebilir.
Uzun öyküler ve kelime sınırına takılmamak için kısaltılması çok acı olmuş. Hem olay akışını, hem akşının psikolojik bağını hem de genel çerçeveyi şuan sadece sen biliyorsun. Bu bence bizim içinde bir kayıp. Çünkü yukarıdaki öyküyü okurken sağlam durmak ve akışları birbirine bağlamak için okuyucunun dikkatine güvenmek durumunda kalmışsın. Ancak güveninde haklı çıktığnı görüyorum.
Eline ve düşgücüne sağlık
Sevgiler
Dipsiz
