Merhaba Osman, bir kez daha bizi kasvetli, ne idüğü belirsiz bir kasabaya, tedirgin bir şekilde sağımızı solumuzu kollayarak götürmeyi başarmışsın. Allah seni bildiği gibi… ehmm…
Öykülerin sanki nefes alıyor, o kadar canlı. Atmosferi yine mükemmel vermişsin. Dil, biçim; hepsi şiirsel ve sürükleyici. Karakterlerin kalp atışlarını duyduk ağzımızın içinde.
Gamsız’ın kaderi de kasabadan fakrlı değil aslında. Ne yapacağını, ne edeceğini bilmeden, çaresizce geçen günler. Ne yapıyorum, ne yapmalıyım diye sormadan geçen bir ömür.
Memo ile ilişkileri ve kasabadakilerin cinsellik dolu içgüdüsel davranışları da düşünülünce ikili arasında arkadaşlığın da ötesinde bir yakınlık varmış gibi bir portre çizmişsin. En azından ben öyle anladım. Bu kısmı biraz açabilirsen sevinirim. Subliminal bir mesaj var mı metinde? 
Bir de artık senin öykülerin benim gözümde iyiden iyiye öyküden çok novella potansiyeli taşımaya başladılar. Öykülerin uzunluğu yetmiyor bana senin yazılarını okurken. Daha fazlası lazım bize.