Merhabalar, kendimden sıkıldığım ve yazdığım hiçbir şeyden tatmin olmadığım bir dönemde nerede hata yaptığımı biraz da olsa gösteren faydalı bir yorumdu. Belki de ‘zihnimi fazla yordum, artık bir süre yazmayayım’ diyorum lakin yazmadan da duramıyorum. İlla bir şeyler karalıyorum, çoğunun ardı gelmiyor. Büyük hayallerim var fakat nihayetinde kimseye ulaşamadan hiçliğe karışıp gitmek fikri bana ağır geliyor. Üstelik devir çok kötü, belki gelip geçici bir kriz dönemi bu ama geleceğe karşı hiç umutlu değilim. Yazdıklarımla ne yapacağım, neden yazıyorum? Hep bu soruları soruyorum kendime. Cevap basit aslında, yazmak eylemiyle o kadar özdeşleşmişim ki artık yazamadığım bir anı hayal edemiyorum. Böyle bir an gelirse zaten ben biterim. Şu hayatta tek korkum yazdıklarımın kaybolup gitmesi. Lakin şu yazdıklarım kime yarayacak, insanların ekmek mücadelesi verdiği şu dünyada yazdıklarımı kim okumak isteyecek. Zaman çok kısıtlı, insanlar diğerlerine bir karşılık almayacaksa beş dakika bile tahammül etmek istemiyor. Bu yüzden yazdıklarımı okuyup üstüne bir de değerlendirme yaptığınız için çok teşekkür ederim, bu yorumlar benim için önemli. Gelgelelim yazdığım şeyleri bir rüya görür gibi yazmak istiyorum. Yazanların çoğu halihazırda zaten hakikati didik didik ediyor. Herkes yaşanan anın peşinde, yaşanan anın bağlandığı geçmiş anları ya da olası gelecekleri didik didik ediyor. Her şey yaşanan ana bağlı, insanlar ise o anın peşinden sürükleniyor. Oysa zamanın da ötesinde başka bir zaman olabileceği kimin aklına geliyor, insanlar kendi içlerinde taşıdıkları kozmosun farkında mı?
1 Beğeni