Okan selam,
Bu novelization denemesi olmuş ve bence çok da iyi bir şey yapmışsın. Yaratıcı yazarlık tam da bu yaptığın gibi, bir filmden, bir fotoğraftan, bir cümleden başka bir eser üretebilme başarısıdır. Bunu deneme cesaretini gösterdiğin için seni kutlarım. Bu bağlamda yaptığının hakkını vermek gerektiğini düşünüyorum. Görselleri eklemen de çok sempatik durmuş. Zaten farklı düşünceler çıkıyor genelde senden, bu kapasiteni sonraki yazılarında da devam ettirmeni diliyorum. 
Öykü - masal özeline gelecek olursam;
Bu kısıma tabi ki çok güldüm. 
Ben de kendi öykümde, “saray gibiydi, gibisi fazla” yazıp, sonradan silmiştim. Okuyunca bu cümleye de ayrıca tebessüm ettim o sebeple. 
Hırço ve Zalo isimlerinin özel bir anlamı var mı diye soracaktım ancak yorumlarının birinde bahsetmişsin. Bana gerek kalmadı.
Bu cümleyi de çok sevdim, ayılı masala armut düşürmesi yine senlik olmuş Okan 
Benim için de masal - öykü ya da bir nevi novelization burada bitiyor işte ancak sen genel olarak öykünün bittiğini sandığımız yerde bitirmeyip, okuyucuya sürprizler sunmayı seviyorsun. Hurdacı’da, işe başlayan yeni hurdacı, Kemik Biti’ndeki telefon diyaloğu gibi bu tarz son bölüm eklentilerini bize yaşatmıştın. Senin tarzın olduğunu düşündüğüm için uzatmayacağım ancak çok da gerek yokmuş diye düşünüyorum. Masalsı tat kalsa da gayet iyiydi. Bir de Cem Yılmaz tarifin neden öyle? Sayende The Revenant’ın çekildiği sene Cem Yılmaz nasıl bir adamdı diye araştırdım ve asla kel olmadığını fark ettim. Hafif bir kıskançlıkla, adamı fiziksel olarak harcamaya çalışmışsın gibi hissettim. Yazıktır, yapma. 
Betimlemelerin ve zanaatin her zamanki gibi oldukça başarılı. O yüzden çok detaya girmeyeceğim ama özellikle belirtmek istediğim “Herakleitos” kısmıdır. (Bizde yeri ayrıdır tabii üstadın ) O paragrafı komple çok beğendim.
Bu arada Leo’nun bu filmle Oscar alması, hayatta istediğimiz bazı şeylerin olması için ayılarla boğuşmamız gerektiği mesajını da bize veriyor. O yönüyle de çok didaktik bence… 
Velhasıl, elinden kalemin düşmesin, tuttuğun yazı olsun Okan’cım 
Sevgiler,
“Sena”