Çok naif ve akıcı bir öyküydü. Ben hikayenin başında baykuşun, sincap yavrularını yiyeceğini düşünmüştüm. Aslında bu sorun da zihinlerimize belgesellerdeki “güçlü güçsüzü yer” mottosuyla kazındı ya, o da ayrı bir hikaye. Fakat senin öykün bu kuralın gerçekçi olmadığını, mahvedici gücün, biz insanın açgözlülüğünden kaynaklandığını çok güzel ifade etmiş.
Ayrıca öykünün içine yerleştirilen şarkılarda hikayeye ayrı bir detay kazandırmış.
Tebrik ederim Cüneyt!