Bilinmez, görülmez, duyulmaz…
Varlığı yüceltirken, yokluğu umursanmaz…
Kaybedilebilir ama yok edilemez.
Umut…
Kimisi için bir kelime kimisi için ise bir anlam.
Onu arayarak da geçirebilirsin ömrünü veya da vazgeçerek, her şeyden… Ama kim vazgeçebilir ki her şeyden. Kim bilebilir ki o ne kadar uzağında. Belki de hep yanımızda. Ama o zaman nerede, en ihtiyaç duyulduğu o anda nerede? Onu gün yüzüne çıkartmak için ne lazım? Bir nesne mi, bir insan mı, bir rüya mı?
O zaman umut nedir?
Umut, sahip olunabilir ancak kullanılamaz bir şeydir. O sadece verilebilir.
O zaman neden hala bu haldeyiz. Kimse mi vermek istemiyor o sahip olamadığı şeyi? Ve ya da korkuyorlar mı ondan; anlamadıkları, tutamadıkları, kendileri için sahip olamadıklarından?
Ben…
Bende kendime saklıyorum, ama neden…
İçgüdü mü, kıskançlık mı, tiksinti mi?
Eğer her şeyi daha güzel yapabileceksem bu ketumluk neden…
Doğru olduğuna inandığım şeyi bile bile nasıl yanlış yapabilirim…
İnsanlığım yük mü getirdi bana!
O zaman reddetmek istiyorum, varlığımı değil ama kendimi…
-İlk kayıt,
Tarih; 10 Eylül 1918
Gün; Salı
Saat; karartma vakti
Konu; enerji ve madde arası transpozel aktarım
Durum; Nihai son
.
.
.
Sonuç; 7