Kamera, albayın arkasından göstererek başladı. Üstü başı ıslanmış, çamurla dağlanmış halde, bir çarşamba gecesi, perşembe sabahı, kalabalık bir odada, yanındaki yorgun gözlere aldırmadan uyumaya çalışıyordu. Albay her yerde uyurdu, bildiğim kadarıyla. Dere dibinde, mezarlıkta, apartman boşluğunun en aşağısında. Şimdi oturmuş, kafası ara ara yana düşüyor, kendini düzeltiyor, tekrar uyuyordu. Yanındaki baygın bakışlı dürttü, “Yeter be,… (DEVAMI…)
Anlatımınız harika. Öykünüzün hem yönetmenin hem seyircinin hem de oyuncunun gözünden akıcı ve karıştırılmadan okunduğunu belirtmek isterim. Çıkarılması gereken birçok mesaj var. Özellikle son günlerde bu mesaj daha da değerli oluyor.
Anlatımınız ilgi çekiciydi. Benim mühürle alakalı olarak böyle bir konu aklımın ucundan bile geçmezdi herhalde. Siz çok olağan durumlara şiirsel bir anlatımla birçok boyut kazandırmışsınız. Başarılarınızın devamını dilerim.
Karışık bir anlatımla gerçek hayatı senaryo ile bağdaştırmak ilginç bir yöntem olmuş. Bana tanıdık gelen bir filmi hatırlatsa da anlatım şekli bağlantıyı silip atıyor. Öykünün ciddiyeti elle tutulur bir his veriyor. Kaleminize sağlık.
Akıcı bir anlatım yakalayabildiysem ne mutlu bana. Saygılarımla.