2012’den beri devamlı anime izleyen biri olarak Shingeki no Kyojin bana sıradan geldi. Ne çok iyi ne çok kötü. Belli başlı bir shounen animesi. Aynı şeyi Tokyo Ghoul içinde düşünüyordum. İkisinin de ilk sezonu keyif vermişti ama devamları yavandı. Bu arada ikisinin de animesini izledim mangasını okumadım. Kısacası benimde en sevdiklerime girmezler.
Sevdiğim bir kaç anime önermek istiyorum fırsat bulmuşken (: Cowboy Bebop, Slam Dunk, Great Teacher Onizuka, One Out, Dimension W, Haikyuu!, Bakuman, Shinsekai Yori, Barakamon, Psycho-Pass… daha liste uzar! ((:
Buraların yeşillenmesi çok hoş, yazılanları böyle okuyorum
Shingeki no Kyojin’i henüz izlemedim, izlediğimde ben de yorumda bulunacağım. Bu aralar Netflix’te Toradora’yı izliyordum 5.bölüme geldim ancak beni sarmadı, baş roldeki kız gibi olan bebek anime karakterlerini sevmiyorum, gene distopik, gizemli, aksiyon dolu animelere devam. Sıradaki anime Ajin’i izlemeyi düşünüyorum.
Üçüncü sezon part iki biter bitmez geri kalan hikayeyi mangadan tamamlayacağım. Gerçi buradaki yorumlara göre mangası gerçekten vasatsa ve serinin başarısı animenin çizimlerinin, müziklerinin ve aksiyonunun çok iyi olmasından ötürüyse mangayı okuyarak hikayeyi kendime spoiler edip animeden alacağım keyfi baltalamak istemem. Birkaç chapter okuyup ona göre karar vereceğim artık.
Burada Shingeki No Kyojin için hem en iyi anime hem de çöptür gibi iki ayrı uçta yorum olmasına şaşırdım. Bir iki güne bitirip değerlendirme yapacağım fakat sanırım benim görüşüm iki uca da çok yakın olmayacak.
Zevkler ve renkler meselesi olay:) biri gider incikli cıncıklı şeyleri sever biriside gider gerçek sanat eserini sever.Şu ana kadar Attack on titan gibi bir tek violet evergarden’da bu gibi sanatsal bir anime gördüm.Hikayede ucuk saçık bir kaç karekter var onlarda renk katıyor.
İlerde onlarda ölüyor ama bakın şimdi kötü diyorlar ama ilerde o karekterlere insan çok üzülüyor animeden çıktıkları için.
Shingeki No Kyojin’de şuana kadar yayınlanmış tüm bölümleri izledim. Genel olarak keyif aldığımı söyleyebilirim. İzlediğim en iyi anime değil fakat çöp de değil benim için. Temiz bir anime, sanırım söyleyebileceğim en uygun şey bu olacak. Gereksiz veya beni rahatsız eden, bu da ne saçma iş be dediğim bir yer olmadı hiç. Karakterlerin tercihlerini, ikilemlerini, yaptıkları şeylerin arkasındaki motivasyonlarını tutarlı buldum ki bu benim için en önemli kısımlardan biriydi. Çizimlerin, müziklerin (ki gerçekten dinle dinle bıkmayacağım ost’lar) ve aksiyonun çok çok iyi olması animenin başarısında en büyük etken, kabul ediyorum fakat hikaye aktarımının da iyi olduğunu düşünüyorum. Öncelikle ilk bölümlerde duvarların içerisindeki insanların çaresizliğini, kapana kısılmışlığını çok güzel yansıtmışlar. Gerçekten o psikolojiyi iyi vermişler. Savaşı ve getirdiği yıkımı her yönüyle ele almışlar. Bunu yaparken de karakterlerinin geçmişlerine ve dönüm noktalarına sık sık ışık tutmuşlar ki izleyici bağ kurabilsin. Bunu sevdim.
En iyi anime, kusursuz anime, böyle muhteşem bir şey yok! gibi keskin cümleler kuracak değilim, sonuçta Lost, GoT vs. bunlar bize bir şey öğretmiş olmalı öyle değil mi? Söyleyebileceğim, başarılı görsel tekniği, harika müzikleri ve karakterlerine ihanet etmeden ana hikayenin içinde gelişimlerini sürdürmelerine olanak sağladığı için Shingeki No Kyojin beğendiğim, severek izlediğim bir anime oldu.
Son olarak özellikle farklı karakterlerin düşünceleriyle savaş ve özgürlük/barış ve tutsaklık, gerçek mi gelecek mi, kim olduğun mu seni nasıl gördükleri mi vs. çatışmalarını çok iyi sunuyorlar. Karakterlerin pek çok karar anlarında, ben olsam ne yapardım, doğrusu ne olurdu diye sorguladım ki genelde hikayelerde buna her zaman takılan birisi değilim.
Güzel ve sürükleyici bir anime. Öykünün gidişatında çoğu yerde klişelere yer verilmemiş, bu bakımdan şaşırtıcı bölümleri var. Gon ve Killua gördüğüm en saf, en güzel ve en sıkı arkadaşlığa sahip.
İzlememiş olanlar bundan sonrasını okumamalı. Babasının ses kaydını dinlerken, tam da annesinin kimliğini öğrenecekken Gon’un “Önemi yok, benim annem Mito-san” diyip kaydı durdurması beni çok rahatsız etmişti. Kendisini terk eden babasını böyle yana yakıla ararken annesini biraz bile merak etmemesi pek hoş olmamış. En azından ilk buluşmalarında sorar, ya da Ging ona anlatır diye beklerken anne hakkında tek kelime bile etmediler. Mangada bilgi var mı bilmiyorum ama buraya kadar annenin yok sayılması benim için animenin en olumsuz tarafıydı.
Anime müthiş başlayıp sonradan sinir bozucu bir hal almıştı benim gözümde. Mangakası da sorunlu sürekli mangayı erteleyip duruyor, sonu hala yok yıllardır çıkmasına rağmen çok ara alan bir manga. Animeyi bitirdikten sonra mangayı belli yerine kadar okumuştum ama ne Chrollo vs Hisoka dövüşü beni etkilemişti ne de ileriki konusu. Resmen yazmak için yazmıştı, mantığı yoktu. Chrollo ve Hisoka gibi müthiş 2 kötü karakteri böylesine harcadığı için mangakaya aşırı sinirliyim o yüzden yeniden aklıma geldi Gon’u sevmiyordum ben de babasına da aşırı uyuz oluyordum annesi mangada geldiğim yere kadar bile yoktu. Killua’yı seviyordum
One Punch Man 2. sezonu güncel izliyorum şuan da Saitama adamdır. Suiryu’nun son halleri beni özellikle öldürdü, o cool artist karakter ne hallere düştü Genos’un o kadar güçlenip yinede belli yerlerde yenilmesine üzülüyorum. Ayrıca Garou’yu baya sevdim ben
Suiryunun dövüştüğü sahneleri geçen tekrar seyrettim, şu yılan kılıklı Snek içinden şöyle düşünüyordu "Kahramanlara ihtiyaç var mı? En azından bu adamın(Suiryu) kahramanlara ihtiyacı yok gibi.)
İki bölüm sonra Suiryu kahramanlardan yardım isteyince bu yüzden duygulandım. Bi de Garo’yu herkese saldıran manyak yerine sadece kahramanlara saldıran biri olarak yapmaları çok iyi olmuş. Mesela şu küçük çocukla aralarında geçen diyaloglar çok anlamlıydı
Snek öyle dedikten sonra Suiryu’nun halinin içler acısı olması efsane. Yani iyi mi olacak kötü mü akıllanacak mı gerçekten bilemiyorum
Evet Garou’nun o çocukla olan sohbeti sadece kahramanlara takık olması bence de çok iyi. Köpek olan kahraman ile de dövüşlerini görmeyi çok istiyordum ama göremedik.
Netflix’in animelerinden biri olan Aggretsuko’yu izledim. İlk sezon fikir çok hoşuma gitmişti -bir karakterin gerçek hayatın bütün darbelerini sessizce alıp, kamusal olan alanda oldukça sakin gibi gözüküp yalnız kalınca deşarj olmak için heavy metal karaoke yapması- ayrıca da japon kültürünü de bi nebze yansıttığını, ya da hiç olmadı modern insanın normal gözükmek için bastırılmış halini ve buna rağmen “içinde kopan fırtınaları” gösterdiğini düşündüğümden izledim ama çok aynı gidiyo be. Konu hep bunun üzerne hep buna odaklı, bi yerden sonra sıktı. 3. sezon gelse izlemem falan, ikiye katlanıyorum bakalım şimdilik. Yine de çerezlik, hoş.
3.sezon sonunda bitti ve artık gerçek hikaye 4.sezon ile başlayacak.Dizinin mangasını sonunana kadar okudum ama dizinin son bölümündeki mikasa ve armin’i kurtarmak istiyorsan sözünü hala anlamış değilim.Mangada da denk gelmiştim ama bişey anlamamıştım.Yoksa bu hikaye bir döngü içinde mi?
Steins Gate izledim. Fullmetal’i bir zamanlar o kadar çok sevmemiş olsaydım şuan en en sevdiğim anime Steins Gate diyebilirdim. Yine de kalbimde kocaman bir yeri olacak, özledikçe açıp izleyeceğim.
Steins Gate özellikle zaman yolculuğu gibi çetrefilli bir mevzuyu izleyiciyi de kurguyu da çok zorlamadan enfes bir biçimde anlatmanın yanında içinde muhteşem bir aşk ve dostluk hikayesi barındırmasıyla beni altüst etti. Ne çektin be Okabe, fakat o nasıl bir mücadeledir. Makise Kurisu namı diğer Christina, Zombie, the Genius izlediğim en mükemmel anime karakteri. Hala küçük bir kız çocuğu olsaydım çok büyük fangirllük yapabilirdim.
Ve hiçbir animede bu kadar gülüp bu kadar ağladığımı hatırlamıyorum. İlk dört-beş bölümün yavaş temposuna alıştığınızda birden akıp gitmeye başlıyor bölümler. İyi ki izlemişim, iyi ki çılgın bilim adamı Hououin Kyouma’yı, Makise Kurisu’yu, Mayushii’yi tanımışım. Şu sıcak yaz günlerinde bana o kadar iyi geldiler ki.
The Rising of the Shield Hero (Tate no Yuusha no Nariagari)
Villian olmayı hak eden bir başka karaktere merhaba. Mesela bence Naruto kesinlikle villian olmalıydı. Köy çocuğun hayatını cehenneme çevirsin, çocuk gitsin her şeye rağmen bunları savunsun. Böyle bir şey olabilir mi
Japonya’nın dört farklı paralel evreninden dört genç bir gün bir anda kendini fantastik Orta Çağ dünyasında bulur. Onlar o dünyanın efsanelerindeki Kılıç, Mızrak, Ok ve Kalkan Kahramanları’dır. Ancak nedense Kalkan hiçbir yerde sayılmaz. Kral bile ona itibar etmez.
VR oyunu tarzındaki bu dünyada (SAO’ya benziyor bu bakımdan) işler aslında Kalkan Kahramanı yani başkarakterimiz ihanete uğradığında başlar. Sağlam iftira yiyor ve iş öyle basit bir şekilde olmuyor. İzledikçe anlıyoruz ki organize bir şey var.
Kahraman olarak geldiği ülkede birkaç gün içinde tüm ülkenin tiksindiği kahramana dönüşen Naofumi böyle dünyaya lanet olsun deyip içinde büyük bir nefret büyütmeye başlar. Ayrıca Kalkan Kahramanı olduğu için hiç attack gücü de yoktur.
Keyifle izliyorum. Merak ettiriyor, aksiyonu veriyor, olmayacak biliyorum ama Naofumi villian olsun çok istiyorum
Anime bir tek şurada bozdu: işin içine harem kavramını soktular. Bir yerden sonra kahramanın etrafı hareme dönmeye başladı ki o klişeleri bozan yapısına yakışmadı. Hiç demediler ama tavırlar tam bir “notice me senpai!” moduna girer oldu.
Hadi Naofumi. Naruto’yu villian yapamadık, gitti köyü defalarca kez kurtardı. Sen kurtarma şunları da seni çağırdıklarına pişman olsunlar. (11. bölümdeyim)
Sonu tam bir efsane!
Gon’u sevmiyordum ben de babasına da aşırı uyuz oluyordum annesi mangada geldiğim yere kadar bile yoktu. Killua’yı seviyordum 
Genos’un o kadar güçlenip yinede belli yerlerde yenilmesine üzülüyorum. Ayrıca Garou’yu baya sevdim ben 
