Kasap Mehmet Efendi, baba mesleğini yapan kendi halinde bir adamdı. Kendinden önce babası, ondan önce dedesi, nesillerdir bu işi yaparlardı. 1933 senesinin on dokuz aralığı, mevsim şartlarıyla kıyaslandığında bile normalden çok daha soğuk bir gündü, İstanbul semalarında dondurucu rüzgârlar esiyor, ancak ısrarla kara çevrilmiyor, bu da soğuğun etkisini olabildiğince arttırıyordu. Mehmet efendinin dükkânının kapısındaki zil;… (DEVAMI…)
İyi akşamlar. Kafanızda şekillendirdiğiniz hikayeyi anlattığınızı düşünüyorsunuz ama bence yeterli değil konuyu anlamam için. Cümleler yer yer şiirsel ama öyküyü kurtarmaya yetmiyor sanki. Bir taslak olarak ele alırsak veya bir özet olarak, o zaman maya iyi derdim. Üzerinde çalışılırsa daha güzel olacak. Umarım kırıcı olmadım. Tekrar iyi akşamlar
Yorumlarınız için çok teşekkür ederim dediklerinizi dikkate aldım ve sonraki hikayelerimi bunu dikkate alarak yazacağım. Zaman ayırıp hikayemi okuduğunuz için çok çok teşekkür ederim. Yazmalı bir süre olmuştu ve geri dönmek harika hissettiriyor, sanırım aceleye getirdiğimden de havada kaldı biraz, tekrardan çok teşekkürler elbette kırıcı olmadınız, eleştirmek en doğal hakkınız ve hatta bir hediye hikayenin yazarı için.
