Elim gitti öteye
tuttu yaşamı,
saçma bir umudun kendisiyle.
Ben hissetmek istemezdim
zamanın titreyişini,
hepimize dokunup yendiği gibi.
Gözler, durağanlığında sonsuzun
ilişemiyorlar artık adı konulamayanlara,
zira kimse kalmadı artık ortalıkta.
Vahşet, yıktı bizi
yok etti içimizde kalan birkaç şeyi.
Ah! Güzel yüzlü insanların trajedisi.
Yıldızlar bile tanıyamaz oldu onu,
coşkuları bir kıskançlıkla son buldu.
İsimler ki onlardan önce olanların varlığı,
dişler ile dilin hengamesinde varoldu.
Gerilmiş deri ve tel tel fırlayan tüylerin ya da
aklın dehlizlerinde dolanan düşüncelerin değil,
aydınlığın patlamalardan aldığı renkten veyahutta
oluşmamışken başlangıcına henüz zaman,
sensiz sevinemem.
Hüznünün içinde, bana sunduğun köleliğe
teşekkürüm de ezelden.
Bende kalan yaşamımı doğamamışlara dağıt evren;
beni kendinle var ederek yeterince mutlu ettin zaten.
1 Beğeni