Momo - Michael Ende
Ne zaman hayatımda köklü değişiklikler olması gerektiğinde veya karar verdiğimde Michael Ende’yi okumuş olsam bile bir kez daha okurum. Ben bir kitabı mümkünse ikinci defa okumayan ama istisnaları olan birisiyimdir. Ende’de benim istisnalarımdan birisidir.
“Dünyadaki bütün anlaşmazlıklar kasıtlı ya da kasıtsız, aceleye getirilerek söylenmiş birtakım yalan yanlış sözlerden kaynaklanıyordu.”
Sayamayacağım kadar dile çevrilmiş ve ödül almış bir kitap olan Momo’yu hâlâ okumadıysanız sizi içimdeki benlerle birlikte lanetliyorum! 
Başlamadan hemen önce (Belki biraz başlamış olabilirim…) bir detaya dikkat çekmek isterim. Kabalcı yayınevinden çıkmış baskısını okudum. Bu baskıda kullanılan mürekkep bordo renklidir. Aslında bilenler bilir “Bitmeyecek Öykü” kitabı da çift renkli basılmıştır ve içinde harika çizimler bulunmaktadır. Burada önemli olan bir nokta var. Kabalcı’nın ilk Bitmeyecek Öykü baskıları yeşil ve bordo olarak yapılmıştır ve illüstrasyonlar da renklidir fakat Pegasus’a geçmeden önceki son Kabalcı baskısında renkli mürekkep kullanılmasına rağmen illüstrasyon kısımları simsiyah bırakılmıştır. Ende’nin haklarını Pegasus aldıktan sonra Momo siyah mürekkeple basılmış olmasına rağmen Bitmeyecek Öykü çift (yeşil-bordo) basılmaya devam etmiş ve illüstrasyonlara da renkli yer verilmiştir.
Artık şimdi başlayabiliriz… 1973 yılında çıkmış olan bir kitabın günümüz dünyasına bu denli ışık tutması ve şimdilerde çağın hastalığı dediğimiz şeyi işlemesi gerçekten etkileyici. Özellikle zaman tasarrufu konusunda değindiği noktalar çok dikkat çekici. Çocuk kitabı denilmesine rağmen önce ebeveynlerin mutlaka okuması gerektiğini düşündüğüm bir eser. Sonra kendilerini seçimleri konusunda tartacaklarına eminim. Bana kalırsa hem çocuklara hem de yetişkinlere ayrı ayrı noktalarda hitap eden bir kitap. Gelişen teknolojinin ve yaşadığımız düzenin içinde neden zamansızlaştığımızı, çalıştığımız işlerde neden mutsuz hissettiğimizi çok güzel anlatıyor.
“Zaman tasarruf edeyim derken aslında başka şeylerden tasarruf ettiğinin kimse farkında değildi. Yaşamlarının gittikçe daha zavallı, daha tekdüze ve daha soğuk geçtiğini kavramak istemiyorlardı.”
Hikaye’nin ana karakteri ve kitaba ismini veren Momo’dur. Kendisinin bir özelliği vardır; insanları çok güzel dinlemektedir. Hatta zamanla etrafındaki büyük-küçük herkes ona gelip dertlerini anlatır. Bu adet zamanla bir sözün ortaya çıkmasına neden olur fakat sonraları ortaya çıkan Duman Adamlar yüzünden Momo zor zamanlar geçirir. Buradan sonrası da artık okuyanların bileceği şeyleri içeriyor. Özellikle bu çağda herkesin okuması gerektiğini düşünüyorum. Bana inanmıyor ve Agape yine Ende reklamı yapıyor mu diyorsunuz, o zaman Barış Bey ile sizi yalnız bırakıyorum.
Not: Videoda kitabın bir kısmını okuyor Barış Özcan. Sürprizbozan duymak istemiyorsanız eğer videoyu 4 dakika 36 saniyeden itibaren izleyebilirsiniz.
