Bilimkurgu seven herkesin bu kitaba bayılacağını düşünüyorum.Beklenmedik olaylar, yok artık dedirten süprizler, tamam artık her şey ortaya çıktı kitap durağanlaştı diye düşünürken yazarın seni ters köşeye düşürmesi, sahiden usta işi.
Tolkien, K. Le Guin gibi yazarların kitaplarını okurken bir ustanın eserini okuduğunu hisseder ya insan işte bu kitap da aynı öyle, Asimov gerçek bir dahi ve bunu okuyucusuna hissettiriyor.
Kitap mükemmel bir kurguya sahip.Merak hiç bitmiyor, son sayfaya kadar acaba şimdi ne olacak diye düşünüp duruyor insan.Ayrıca hikayede aşk, kişisel ihtiraslar ve bunların yanı sıra zaman yolculuğu gibi temaların işlenmesi kitabı zenginleştiriyor.Okurken hiç sıkılmadım ve çok kısa bir sürede bitirdim.
Asimov’un okuduğum ilk kitabıydı ama son olmayacağına eminim.
Sakin durgun güzel bir anlatımı var. Ahmet Büke’ye benziyor biraz ama Barış Bıçakçı daha temiz, sade şekilde anlatıyor öykülerini. Seviyorum bu tarz yazanları, bizde ne güzel öykücüler var daha diye düşündürüyor. Hoş, öykü-kısa roman tarzı bir kitap bu.
Aramızda İsahag Uygur Eskiciyan okuyan var mı? Tavsiye eder mi?
Son zamanlarda yoğunluktan arta kalan zamanlarda okumaya çalışıyorum. Hikaye güzel başladı. Merak uyandırıcı devam ediyor ama bir sorun var… Her satırda virgül var! Noktalar unutulmuş resmen. Her yer virgülle doldurulmuş. Bir değil, iki değil, üç değil bazen dört-beş adet satırlarda virgül var. Bu kimin başının altından çıkmışsa ona diyecek sözlerimi kendime saklıyorum. Bu beni ciddi anlamda rahatsız etti. Bir de kesme işaretleri var ki başı var, sonu yok. Hadi diyelim ingilizce metine göre virgül koydunuz. Ey insafsızlar! Ey her kimseniz! Yahu bari azıcık “Virgül nedir? Nerelerde kullanılır?” diye bir baksaydınız. Virgül humması oldum resmen. İnşallah okuyabileceğim.
Demir Druid Günlükleri serisinin ilk kitabı olan Takipçi’yi okudum.
Kitap açıkçası “geyik” ve mitolojili havasıyla bana istediğimi gani gani verdi. Son zamanlarda biraz odaklanma sorunu yaşadığımdan fantastik dünyalardan ödün vermeden kafamı dinlendirecek ve beni eğlendirecek bir kitap arıyordum. Hedefi on ikiden vurmuşum.
Kendimce bu seriyi eğlenceli olmasının yanı sıra eğitici de buldum. Zira Yunan, Roma, İskandinav ve Hint mitolojilerinde fena olmasam da Kelt mitolojisi konusunda zır cahilim. Bu serinin özü de Kelt mitolojisine dayandığından epey eğitici oluyor benim için. Bilhassa Ölümsüz Nicholas Flamel’in Sırları serisinin ilk kitabının üzerine okuduğumdan adım adım da olsa kafamda bir şeylerin şekillendiğini hissediyorum.
Seride temel olarak iki bin yaşındaki bir Druid’in (ki kendisi aynı zamanda dünyadaki son Druid’dir) maceralarını okuyoruz. İlk kitap tepeden tırnağa Kelt’ti. Dün ikinci kitabın 100 sayfasını filan okudum; bu kitapta da cadılığa ve İskandinav mitolojisine kaymaca var. Doğruyu söylemek gerekirse kitabı elimden bırakmayı pek istemiyorum. Tam bir havuz başı fantastiği.
Düzenleme: İki cümlemi hiç eden klavyemin neden olduğu anlatım bozukluğumdan ötürü üzgünüm. Pis klavye.
Şu yorumumu görünce -üstelik dün yazmıştım- oturup düşündüm… Ne anlatıyordu? Nerede kalmıştım? Konu neydi? Karakterler kimlerdi? Düşündüm, düşündüm, düşündüm… Cevap: virgül, virgül, virgül, virgül… Fark ettim ki böyle beni rahatsız eden hatalar olunca ben ne okuduğumu bilmiyormuşum… Şimdi baştan başlamam gerekecek. Moralim bozuldu. Sabır katsayımın daha yüksek olduğu bir zamana doğru erteleyeceğim kitabı ve bir oturuşta bitirmeyi planlıyorum. Yoksa Panda moduna bürünüp iki ayda bitiremem.
Daha once pek cok kez tekrar ettigim gibi bazi cevirmenlerle editorlerin eline birer cuval virgul veriyorlar da o cuvallar bosalana dek kafalarina silah dayiyorlar sanki.
Greame Macrae Burnet - Kan İzlerinin Peşinde’yi okudum. Kitap adı itibarı ile güzemli bir “Katil Kim?” romanı gibi gözükse de öyle değil. Kitabın arkasında ve önsözünde yazdığı üzere, katilin hikayenin başından beri belli olduğu, işlenmiş olan cinayetin sebeplerini anlatan, 19.yy ortalarında hüküm süren aristokrasi ve sınıf ayrımlarına odaklanan dram ağırlıklı bir hikayeydi.
Kitabın bölümlere ayrılmış olan kurgusu, sade anlatımı ve son derece başarılı çevirisi ile hayli akıcı ve anlaşılabilir bir şekilde okunuyor.
Dune Çocukları
İlk kitabı okuduğum zaman Buz ve Ateşin Şarkısı benzetmesi yapmıştım, bunun için erken davranmışım kabul ediyorum. İkinci kitap olan Dune Mesihi konusu ve yazarın olayı bambaşka yöne çekmesi sebebiyle bana çok ağır gelmişti. Bu kitap aynı şekilde yine ağır ağır okunması gereken bir eser olmuş. Daha çok sorgulama, okura beyin fırtınaları yaratma yolu kullanılmış. Yazar Arapça ve Farsça kelimeleri ara ara kullanıyor fakat bir sıkıntı var; çoğu kelime kendi gercek anlamında kullanılmıyor, Herbert bunlara yepyeni anlamlar kazandırıyor. İlkinde yüklediği anlamı açıklasa da bir sonraki kullanıldığı yerde okur (en azından ben) yine kelimeyi orijinal haliyle anlıyor ve kopmalar yaşıyor. Kitabı bir bütün olarak puanlarsam 9/10 derim. Bu kitap bitmek üzere ama her şey bitmedi… ‘Tanrı İmparator’ gelsin.
Bende 2. kitabı çok beğenmiştim. Dune çocukları yarısında bekliyor ama okuduğum yere kadar dediğin gibi acayip beyin fırtınaları dolu. Dune bende çok derin izler bıraktı. Özellikle su tasarrufu konusunda.
Çok merak ediyorum Dune’u ya! Ne kadar farklı acaba? Ne kadar başarabilmiş Batı dünyası dışında olabilmeyi? Bir yandan da saçma sapan oryantalist bir metin bulacağım diye korkuyorum.
Daha 4’ü okumadım ama benim için Dune Çocukları zirve noktasıydı. Sonlarına doğru o felsefik siyasi düşündürücü yapısıyla gerçekten de isminin hakkını verdi. Kendime gelmem için 1 ay gerekti. Dune Tanrı İmparatoru’na da yakında başlayacağım. Frank Herbert üstat yazmış bize de okumak düşer.
Denemeden bilemezsin. Bildiğim kadarıyla Frank Herbert uzun yıllar boyunca araplarla ikili ilişkilerde bulunuyor ve bundan ötürü arap kültürü ve islam konusunda bilgi sahibi. Kitapta işlenen Fremenlerin aslına baktığımızda arapları görebiliriz ancak tabi bu araplar günümüz araplarından farklı, hikayenin gelecekte geçtiği ve buna rağmen antik bir zaman yaşanıyormuş hissiyle beraber oluşan dünyada “saçma sapan oryantalist” bir metin çıkarabileceğinizi sanmıyorum.
@Kj0ric Dune çocuklarını zirve olarak hissetmenizin sebebi büyük ihtimalle Frank Herbert’in bu seriyi 3 kitap olarak planlamış olması sonraki 3 kitabı yayınevi ve okurların isteği üzerine yazıyor.
Tanrı İmparator, konusunda iştahınızı kabartmak gerekirse eğer bol bol geçmişten bahsedildiğini ve butleryan cihadına dair diğer kitaplara nazaran daha fazla bilgi içerdiğini belirtmek isterim.
Ne desem, bilemiyorum. Filmi izleyip pekiştirmekte fayda var. Kafam bayağı bir bulandı kitabı okurken. Yine de yazarın “belli bir yerde” kullandığı bilinç akışı gerçekten hoşuma gitti. Tekrardan okuyacağım bir eser oldu.
Türk yazarlarımıza daha fazla şans vermekte de fayda var bence. Sıra Lüzumsuz Adam’ da.
Hadi diyelim ingilizce metine göre virgül koydunuz. Ey insafsızlar! Ey her kimseniz! Yahu bari azıcık “Virgül nedir? Nerelerde kullanılır?” diye bir baksaydınız. Virgül humması oldum resmen. 
sonraki 3 kitabı yayınevi ve okurların isteği üzerine yazıyor.