Seçtiğim kitapların hoşuma gitmesi bakımından uzun bir seri yakalamıştım ama buraya kadarmış.
David Brin - Postacı
Nerden başlayacağımı bilemiyorum ama öncelikle türü için kıyamet sonrası demek daha doğru olur. Bu türü de çok severek okurum aslında ama bu kitapta ne edebi yön var, ne doğru dürüst bir kurgu var, bölümler arası kopuk vs uzar gider.
Acaba anlamadığım yerler mi oldu diye(ki olmadığını biliyordum aslında) okuduktan sonra 1000kitap ve goodreads sitelerinden yorumları okudum, ekstra bir şey göremedim.
Yakın zamanda Kıyamete Koşanlar Kulubü’nü okumuştum, eh işte demiştim ama o kitaptan özür diliyorum. Postacı’yı gördükten sonra hakkını yemişim
Kitabı okuyup da beğenen varsa özel mesaj yazabilir mi acaba, bir de burdan teyit edeyim bir yeri kaçırıp kaçırmadığımı.
Ama okumayanlar okumasa da olur, seri içinde öncelik vermeye değmez en azından.
İki kitabı da tamamladım ve ikisi içinde ortak yorum yapmak istiyorum. İki kitabın da akıcılığında problem yaşamadım. Yazarların anlatım dili fena değildi ve kitapları okuduğum sürelerde de hiç sıkılmadım. Fakat iki kitabın da final kısımları tatmin edici gelmedi bana. Çok fazla gerilim kitabı ve buna benzer hikayeleri içeren dizi ve filmler izlediyseniz finalden sizde benim gibi tatmin olmayabilirsiniz.
Orta yaşlı bir adam, aldığı bir cenaze haberinin üzerine çocukluğunun geçtiği eve döndü. Yaşadığı evin yerinde yeller esiyordu. Fakat yolun sonundaki çiftlik hâlâ yerindeydi. Adam, henüz yedi yaşındayken orada bir kızla karşılaşmıştı. Tanıdığı en ilginç kızla. Lettie Hempstock. Adam yıllardır kızı düşünmemişti ama o gün, Lettie’nin küçükken bir okyanus olduğunu iddia ettiği gölün kenarında otururken geçmişin hatırlanmayan kısımları geri döndü. Öyle bir geçmişti ki bu, küçük bir çocuğun asla yaşamaması gereken tuhaflıklarla, korkularla ve tehlikelerle doluydu.
Kırk yıl önce yolun sonundaki bu çiftlikte, bir adam, çalıntı arabasının içinde intihar etmişti. O andan itibaren, küçük bir çocuğun aklının almayacağı, korkunç bir karanlık serbest kalmıştı.
DÜŞÜNCELERİM
Ana karakteri bir çocuk olan paranormal korku, gizem kitabı. Aşırı tüyler ürpertici veya kanlı sahneler yok. Çoğunlukla bir çocuğun yaşayabileceği, aileyle ilgili olaylar oluyor, tabi ki paranormal kaynakların etkisiyle. Dili sade ve akıcıydı, iki oturuşta bitirdim. İnanılmaz bir hikayeydi diyemesem bile gayet tatmin ediciydi. Çocuklara önermem, 13-14 yaş üzeri herkese öneririm.
İstanbul Treni’ni okudum. Graham Greene’den ilk defa bir kitap okumuş oldum. Kitap 1932 yılında yazılmış.
Yazıldığı tarihte, toplumda hor görülen veya toplum dışına itilmiş bazı karakter tipleri kitapta irdeleniyor. Özellkle Yahudi karakter Myatt’ın karşılaştığı hemen hemen herkes tarafından küçümsenmesi, Yahudilerin yaşadığı zorlukları anlamamı sağladı. Ayrıca Czinner karakterini çok beğendim, kendisini biraz daha tanımak isterdim.
Kitaptaki karakterler normalde bir araya gelemeyecek, eğer gelirlerse de birbirleriyle iletişim kuramayacak tipler olmasına rağmen karakterler arasındaki iletişimi çok beğendim. Bunda karakterlerin çok gerçekçi olması büyük bir etken.
12 fasikülden oluşan cildin henüz 4. fasikülündeyim ama son zamanlarda okuduğum en iyi çizgi roman olduğunu söyleyebilirim. Harika başladı, harika ilerliyor. Alex Ross’un çizimleri zaten muhteşem.
Bu seriyi okuyabilmek için diğer evrenleri okumuş olmak gerekiyor mu? Şu evrenler sıfırlanıp durduğu ve bir sürü spin-off olduğu için DC ve Marvel tarafında kafam çok karışık.
Okumayı bitirdiğimde daha net cevap verebilirim ama sanmıyorum, şu ana kadar bildiğimiz DC evreninde geçiyor ama 2009 yazımı olduğu için New 52 öncesi dönem. Konu hakkında ne söylesem spoilera girer o yüzden yazmıyorum, ben arka kapak metnini bile okumamıştım.
Ama Alex Ross’un yazar veya çizer olarak yer aldığı işler zaten limitli seri özel işler oluyor - Marvels, Kingdom Come, Earth-X gibi ki son ikisi alternatif evrenleri işliyor. Tek başına okunabilecek güzel bir eser.
Metis baskısını okumuştum. Sıradan bir adamı kahramana dönüştüren bu romanı severek okudum. Çok az kitabı ikinci defa okurum.
İthaki baskısını da okudum. Yazmak istediklerimi benden daha iyi anlatan aşağıdaki alıntıyı paylaşmak istiyorum.
Paulo Coelho’nun çok da ilgi görmeyen bu kitabını, kitap incelemesini yazmak için okudum. Kurgu biraz yavaş ve çok fazla soyut öğe var. Çeviri mi yetersiz kalıyor yoksa zamanda yolculuğu, bilim kurgu üzerinden değil de mistisizm odaklı vermeye çalışan yazarın kelime bilgisinden mi emin değilim, kolay anlaşılır bir konu değildi Elif’ i anlatmak. Ama tatmin edici oldu benim için. Çünkü yazarın diline aşinayım ve konu ilgimi çekti.
Cevap için teşekkür ederim. O yazıyı da okumuştum kitabı bitirdikten sonra.
Ben aynı şeyleri hissedemedim, yanlış zamanda yanlış yerde karşılaştık sanırım bu kitapla :)…
Korkuyu okudum az önce ve ‘çoook beğendiğim’ kategorisine girdi. Abartmak istemiyorum ama 10 vermek istiyorum. Kadının duygu ve düşünceleri çok tanıdık geldi. Ve beklemediğim bir şekilde bitti kitap.
Yenidendoğan Ejderde 350deyim. Mat’i şuan daha yakından tanımaya başladım. Nynaeve yine aynı Nynaeve. Rand’deki kafa karışıklığı ve kullanılıyor hissi beni çok üzüyor. Ve kimse kimseye güvenmiyor hep birilerinin değiştiklerini düşünüyorlar. Bu beni yoruyor. Bari iki nehirli çocuklar birbirinize güvenin. Tabi çok şey değişti (daha 3.kitaptayım ama:joy:) Genel olarak çok güzel gidiyor biraz az okuyorum 'Korku’yu okuyup bitirince Zaman çarkını özledim. Evet 1 saatte özledim. Ona ihanet ediyormuş gibi…
Ayrıca şuana kadar: Selene kimsin sen kimmmm? (anlık arkadaki sözlüğe baktım moralim bozuldu… ) Ondan baya nefret ediyorum. Egwene’ni başta sevmiyordum ama seanchanların ona yaptığı şeyden sonra en sevdiğim kadın karakter Moiraine ve o şuan. Ve tabi düşgören olmasından dolayı (sandman sevdiğimden ) ona daha bir ısındım. Erkek de Lan ve Perrin.
Henüz 100 sayfa falan okumuş bulunuyorum ama Warcross’u daha çok sevmiştim. Belki sonraki sayfalarda çok daha farklı şeyler olur ve kitap güzelleşir, umarım öyle olur.
Kadının duygu ve düşünceleri çok tanıdık geldi. Ve beklemediğim bir şekilde bitti kitap.
