Belki de çaresiz,
Yılgın dökülmüş.
Bir kenarında ben,
Bir kenarımda gül,
Gülmekten çatlamış dudakları,
“Kalk gidelim,” diyor. Nereye?
Gülüşü kara;
Odalar kadar,
Gökyüzü kadar,
İnsanlık kadar,
Siyah kadar kara.
Işığı yutar kadar,
Hiç kadar kara.
Hiç olmak ister bir tarafım,
Öbür kenarım zaten hiç.
Nedenlerinden düşmüş ,
Elleri ayakları bağlı.
Boğazından, akıp gidiyor canı.
Neden canı?
Hiç olduğundan mı?
Hiç olamadığından mı?
Katre katre dökülen canı,
Kadın olduğumdan bilirim ben!
Kadın olmadığımdan bilmem zindanları.
Kırılan camların ayağa batmasını,
Baykuşun sesini,
Issızlıkların içindeki
Özgürlük düşlerini,
Mankurt’un zulmünü,
İmanlı kadına ve
Yaşamı.