Öykülerin ortak noktasından yola çıkarak -ve mesajı da insani uzunlukta tutarak 
- özetlersem:
Sıradan hayatlar olağan çizgisinde sürüp gider, ta ki o çizgiden miniminnacık ama büyük etkileri olan sapmalar yaşanana kadar. Ana karakterler için önemi büyükken, dönüp dönen dünyanın anında adapte olabildiği, önemsemediği ya da hep varolagelmiş de karakter(ler)in yeni haberdar olduğu sapmalar bunlar. Sıradan hayatın akışına gizlenmiş sıradışılıklarla muhatap olma halleri, yine sıradan hayatın akışı içerisinde anlatılıyor. Ana karakter önce küçük bir şoka uğrar, sonrasındaysa sıradan birinin yapacağı gibi geçmiş tecrübelerinden, belli temellere dayanan gerçeklik anlayışından, mizacından vs. aldığı bakış açısıyla durumu kavramaya çalışır. İlk başta sıra dışı gelen sıradan hayatın inkar edilemez gerçeğidir çünkü. Yapılabilecek tek şey hayat ne buyurduysa ona boyun eğerek devam etmektir.
Hani, kişisel tarihçe açısından mühim, varoluş açısındansa pek sıra dışılık barındırmayan deneyimler vardır ya, bu öyküler de genel yapıları itibariyle o türden bir ikilem barındırıyor gibi. Evet, muhtemelen o öykülerde bahsedilen olaylardan birini biz yaşasak tepkilerimizin yanı sıra durumumuz da (kişisel açıdan mühim, varoluş açısından önemsiz) benzeşecektir. Ters biçimde, o karakterlerin deneyimlerindeki duygusal yoğunluğu, kafa karışıklığı, normalleştirme eğilimi, adapte olma çabasını, vs. kendi hayatımızda da var. Tek fark, o duygu-durumlarına sebep olan deneyimlerin, öldüğümüzü Google’dan öğrenmek gibi kendi sıra dışılık beklentilerimizin de sınırlarını zorlamaması. Kendi gerçekliğimizdeki sürprizleri sıra dışı kılan, deneyimlenilene kadar hep başkasının başına geldiği zannedilen şeyler olmaları.
Görkemsiz hayatlar, kendilerini umursamadan akıp giden, ne sürprizler, sırlar sakladığı bilinmeyen varoluş içerisinde savruluyorlar işte. Kişi özelindeki değerinden başka önemi bulunmayan anlar yaşanırken sıradan insan ne tecrübe eder, ne yapar, onun öyküleridir bunlar.