Açıkçası ben biraz hoşnutsuz kaldığımı söyleyebilirim. Keyif aldığım öyküler olmadı değil, ancak genel olarak kitabı düşündüğüm zaman “Eh işte,” lafının üstüne çıkamıyorum.
Bunun kendi açımdan göze çarpan bazı sebepleri var tabii ki. Bunlardan ilki çoğu öykünün mesajını bangır bangır doğrudan okuyucuya hissettirme gayesi. Bu sadece politik meseleler için de değil, günlük problemler için de geçerli. Sanki Olacak O Kadar’ın bilimkurgu ve doğaüstü temelli ve daha detaylı skeçlerini okudum yer yer. Bu biraz abartı bir yorum katılıyorum, ama arada bir aklıma gelmedi de değil. 
Biraz daha dolambaçlı, belki bazen hikâyesini sezdirmeyen veyahut bariz mesaj kaygısı gütmeyen öyküler de okumak isterdim kitapta. Ne yazık ki pek yoktu. Aslında farklı olay örgüsüne sahip anlatılar olsa bile ben kitabın genel olarak yaratıcılıktan da uzak olduğunu düşünüyorum.
Yine de keyif aldığım bazı öyküler var. Bunlardan ilki kitaba adını da veren ve ilk karşılaştığımız “Öldüğünü Google’dan Öğrenen Adam” oldu benim için. Anlatımı temiz, kurgusu mis gibiydi. Bir de “İstanbullu” adlı son öyküyü sayabilirim. Bu da olay örgüsünün yanı sıra anlatım açısından en özgün ve başarılısıydı.
Utku Lomlu’yu tebrik etmek lazım, kitabın kapağı harikulade. İçerikle uyumlu mu? Hayır. Bana sanki içeride Mike Mignola’nın kafası gidik, haylaz, çılgın çizim ve hikâyelerindeki gibi öykülerle karşılaşacağımı düşündürdü. Pek öyle olmadı.
Lütfen. ‘Miniminnacık etkileri olan sapmalar’ denen şey bir adamın ölmesi ve bunu Google’dan öğrenmesi, eksantrik bir tiyatro oyuncusunun deneyselliğin dibine vurarak devlet yöneticisinin yerine geçmesi, İstanbul’un uluslararası anlaşma gereği insanlardan arındırılması… bunlar mı? Benim anladığım, sıradan hayatların olağandışı deneyimlerle sarsılması.