Ortaokul ve lise yıllarında derste sıkıldığın anlarda hiç “Keşke okulu kötü adamlar basıp arkadaşlarımı rehin alsa da ben onları döverek etkisiz hâle getirsem, kahraman olsam sevdiğim kız etkilenip bana aşık olsa.” diye hayal kurdun mu?
Evet, birçok kez
Arada bir
Hiç
0oylayanlar
Okulu kötü adamlar bassa, arkadaşlarınızla birlikte rehin alınsanız, çocuğun biri gelip sizi kurtarsa ona aşık olur musunuz?
Daha çok arkadaşlarım ve ben okulu zombiler bassa nasıl hayatta kalırız diye düşünürdük Sadece okul değil, okul bitiminde yürürken oturduğumuz şehirdeki stratejik noktaları düşünür herhangi bir zombi istilası durumunda neler yapabileceğimiz, nereye kaçabileceğimiz, nasıl savunma yapabileceğimiz hakkında konuşur, hayal kurardık
Hiç böyle şeyler düşünmedim. Seçenekler kıt olmuş ama en uygununu işaretledim.
@Erdal_01 ve @Ozgur Yahu çocuğun birine neden aşık olasınız? Alttaki anket bizim türümüz için kendi anketinize gider misiniz bir zahmet. Biz sizin ankete bulaşıyor muyuz?
Ben daha çok genel kahramanlık hayali kurardım. Yani kişiye özgü değil, tüm topluma hitaben. Haberlerde çıkar ya falanca kişi çok cesur davrandı, şu kişiyi kurtardı, hırsızı def etti vs.
Belki kurtaran zaten hoşlandığım biridir. Belki süper zeki bir planla kurtarmıştır. Sırf kaba kuvvet kullanmış olsa bile başkasını kurtarmak için kendini tehlikeye atmıştır biraz takdiri hak eder bence aşık olmasam bile hayranlık duyarım muhtemelen.
Yakın arkadaşlarla anlaşıp ‘‘sınıfı basın ben de sizi döveyim. Yumruğu yiyen yere yıkılsın ve kaçsın taam mı?’’ Buna da tav olmazsa hiçbir şeye tav olmaz şeklinde bir plan mı var yoksa oralarda…
Var ya neler neler kuruyordum, ama neler neler. Akla hayale sığmaz, polisler, askerler geliyor, onları ben yönetiyorum, sevdiğim kız yanımda çelik yelek giymiş okulda çatışıyoruz. Çok manyaktı çok
Ben sürekli konser verirdim. 7/24 müzik dinleyen birisi olarak ve dinlediği tüm müzikleri çok seven biri olarak onların içinde de özellikle sevdiğim müzikleri ya da bölümleri konser vererek söylediğimi hayal ederdim. Derste, otobüste, stajda filan. Ya da direk o şarkıları benim yazdığımı. Öhöm, hala ediyor.
Konuyu hortlatmış gibi olacak ama,
Kuleli askerii de okudum. Okulu basacak kötü adamlar ilk 5dk içinde sanırım içerideki testesteron seviyesinden zehirlenirlerdi.
Benim daha farklı hayallerim vardı. Okulun tüm kolonlarına c4 yerleştirip akşam içinde kimse yokken havaya uçurmayı çok çok fazla hayal ettim. 16 yılın sonunda üniversiteden diplomayı aldığım günün benim için şundan farkı yok.
Korkunç bir lisede okudum. Mafyacılık oynayanlar, kendi cemaatinden olmayanı dışlayanlar, sıra altında roman bulursa yırtan hocalar falan baya kabus gibiydi değiştirme şansım da yoktu. Her gün “yıkılsa da yok olsa” derdim. Mezun olduktan kısa süre sonra, küçük bir depremde okul çöktü. Uzun zaman inşaat için bile dokunamadılar, o viran halinin karşısında keyifle gülmüştüm ne yalan söyleyeyim.
Sadece okul değil, okul bitiminde yürürken oturduğumuz şehirdeki stratejik noktaları düşünür herhangi bir zombi istilası durumunda neler yapabileceğimiz, nereye kaçabileceğimiz, nasıl savunma yapabileceğimiz hakkında konuşur, hayal kurardık 
Yani kişiye özgü değil, tüm topluma hitaben. Haberlerde çıkar ya falanca kişi çok cesur davrandı, şu kişiyi kurtardı, hırsızı def etti vs. 
iyiki başka bir şey işaretlememişim. 
aşık olmasam bile hayranlık duyarım muhtemelen.
