Ey karanlığın çocuğu zaman,
niye saklanırsın kuytu köşelerde
üçe bölüp bir ile çarpmadılar mı bizi,
senle?
Gencin yüreğindeki aşkta gelişmedik mi?
Gönlümüzdeki çizgileri ters düz etmedik mi?
Ne ara çekildin o görünmez tellere.
Işık patlamaları soldu,
arayışla sürtünen havadaki eller
dikenlerin ile pelte pelte kara oldu.
Ey kendini daimle arttıran bela
aydınlığın ve yokluğun hakimi olan zaman,
yaşlılığımızı nereye kadar omuzlayacak
o sonsuz üstünlüğünle ördüğün tuzak.
Hepimizin tanrılığının sonunda
durağan boşluk başlar.
Kardeş kardeşi niye ebedi boğar
aynı noktadan gelmedik mi zaman?
Bir ölüye aldığım çiçeğin özgürlüğünde
sen yine kendini göstermezsin
anamıza bilmem neden söversin
yokluğun rahmine dönelim zaman.
4 Beğeni