Tabii romantizm akımı ve dönemi nedeniyle bir nebze ben de katlandım ama 1800 sayfa boyunca devamlı devamlı tesadüfler de aşırı doz oldu benim için. 
Yani bu kadar detaylı bir anlatımdan sonra tüm bunların kurguda çok ufak yer tutması da benim için sorunlardan oldu. Fakat dediğim gibi bu bölümler fazla Fransız penceresinden ve onlara bilgi verme amacıyla yazılmış gibi olduğundan çok da bir şey diyemedim. Ama okurken sıkıldım mı kesinlikle.
Kesinlikle.
Verdiği mesajlar için anlatmak zorunda ama işte kitapta hikaye yerine neredeyse detay okuduk, en azından detayı bir tık azaltsaymış yine çok iyi olurmuş. Dediğin gibi ayrı bir kitapta anlatılsa süper olurmuş. Tam karaktere ısınıp hikayeye geçiyorken bir şey oluyor ve hoppa detaylar detaylar 
Ama yine de kitabı sevdim, bence verdiği mesajlar bakımından bile okunması gerekli.
Marius’u ve Cosette’i seven var mı? İkisi de çok aptal geldiler bana. Özellikle de Marius. Televizyondaki karakterlere bağıran yaşlılar gibi hissettim bunların sahnelerini okurken.
Ben pek ısınamadım onlara. Marius yine bir tık iyiydi de Cosette’ye hiç ısınamadım. Bana yapmacık geldiler 
Marius beni kim kurtardı diye düşününce tam ayar olmuştum. Kim kurtarabilir tabii ki Jean Valjean. Bunu bile Tenardier söylemeden kendi başına anlamadı. Cosette de direkt satıyor Jean Valjean’ı, tam nankör evlat.
Cosette bana da aşırı yapmacık geldi. Babacığım beni öpün, Marius beni savun vs diyalogları çok saçmaydı. Marius biraz daha aptal aşık, kabul edilebilir bir karakter.
Bunun dışında çok fazla şahsiyet üzerinden benzetmeler, göndermeler vardı. Oralarda çok sıkıldım. Bir Fransız bile bu kadar çok tarihi kişilik bilmiyordur bence 
Waterloo ve kanalizasyon sisteminin anlatıldığı kısımlarda kitaptan çok uzaklaştım, bir süre elime bile almak istemedim gerçekten. Detaylara rağmen Hugo’nun dili benim gibi klasiklere yeni başlayan biri için gayet akıcıydı.
Polis memuru hakkında ne düşünüyorsunuz? Beni çok muallakta bıraktı o karakter, ne sevebildim ne nefret edebildim.
Yazar Javert’e biraz haksızlık etmiş gibi geliyor, açıkça karakterler arasında taraf tutuyor. Mesleğine ve yasalara bağlı onurlu bir adam. Karakterin tek sıkıntısı fazla önyargılı olması. Zaten kitaptaki çoğu olay onun önyargısı nedeniyle gerçekleşiyor. Yine de iyi bir adam, nefret edilmeyi hak etmiyor.
Bütün karakterlere yaklaşımı bu şekilde, yine dönemsel bir durum olarak karakterleri haklılık haksızlık noktasında geliştirmiş Hugo. Yani tarafsız bir noktada durup, karakterlerin kendi doğrularını yansıtmak yerine kendi görüşlerine, anlayışına destek olacak şekilde oluşturmuş karakterleri. Tabii ki tercih bu ama söylemediğim bir diğer nokta da buydu. Senin aracılığınla bunu da belirtmiş olalım.
Dürüst ama kendi hiçbir olaya kendi karar veremiyor, varsa yoksa yasalar. Yasa yemek yeme dese yemez, yasa yemek yedirme dese yedirmez, yasa atla der atlar, at der atar. Yani kendi vicdan mekanizması yok. O bakımdan mesleğini iyi yapmak açısından iyi ama diğer açıdan işte iyi bir insan değil gibide. Aslında iyi ama nasıl diyeyim fazla kuralcı. Sonunda o kuralı yıkmayı başarıyor aslında ama bu seferde yaptığı şeyi kaldıramıyor.
Javert’in bu durumu dönemin siyasi atmosferinden de kaynaklanıyor olabilir. Devrim - Napolyon - Restorasyon - Napolyon 100 Gün - Tekrar Restorasyon şeklinde siyasette sürekli bir değişim var. Normal bir insanın bu siyasi atmosferde bir taraf seçmesi gerekir. Jean Valjean bile taraf seçip Bonapartçı oluyor mesela. Ama kitap boyunca bir tek Javert’in (Cosette hariç, o da siyasetle hiç ilgilenmiyor) siyasi görüşünü öğrenemedik. Çünkü adam işini korumak için siyasete hiç bulaşmıyor, siyasetle azıcık ilgilense taraf tutması gerekecek ve siyasi atmosfer değişince mesleğinden olacak. Javert de siyasete bulaşmamak için kendince bir savunma mekanizması geliştirerek mesleğine ve yasalara dört elle sarılıyor. Bu sayede de siyasi atmosfer değişse bile kendi durumunu korumayı başarabiliyor ve hatta sürekli rütbe atlıyor.
