Çok çizgiroman okuyan biri değilim. Bugün kitapçıya gidip biraz komedi olan bir manga ya da çizgiroman artık ne olursa diye bakmaya gittim ve bu kitabı gördüm, arka yazısı da ilgimi çekince aldım. Fena değil, hoşuma gitti.
Virginia Woolf’la tanışma kitabım. Bilinç akışı tekniğiyle zihinler arasında ağır ağır geziniyorum. Geçmiş, anılar, bugün herşey içiçe geçmiş duruyor. 
Bu kitaba bayılıyorum 
iyi okumalar 
Merak ediyorum ben de bitirince nasıl bulacağımı ve çok teşekkürler. 
Rica ederim 
202020
Kaldı 1300 sayfa. Bu kadar badireden sonra mutlu bir son göremezsem, ben de yazara 1300 sayfalık mektup yazacağım.
Valla biz de heyecanla bekliyoruz nasıl bitecek diye.
Seriyi başka hangi seriye benzetirsin, nasıl bir tadı var?
Hocam okudunuz mu bilmiyorum ama ana karaktere muamelesi yönünden Farseer’i anımsatıyor bana. İlk kitabını da Kralkatili’nin 2. kitabına benzetmiştim.
Birçok yönden de normalde okuduğum serilerden farklı. Mesela dünyada hiç büyü yok. Fantastik kurgu olmasına rağmen ana karakterin annesi de babası da hayatta. Bir de çok aşk/ilişki draması var, o muhabbetleri sevmeyen seriye hiç bulaşmasın.
Buna çok güldüm, tespit gibi tespit 
Farseer okudum evet, acıların çocuğu Fitz.
Büyüsüz olması beni buz gibi soğuttu ama bitinceki yorumlara göre tekrar ısınabilirim.
Kendimi Türk edebiyatının kollarına atasım geldi. Birkaç sayfa okudum, çok hoşuma gitti. Yazarla tanışmak için uzun zamandır bekliyordum.
Kapakları böyle yapmasalar keşke ya, bütün okuma isteğini alıp götürüyor. Sadece logo, yazar ismi olsa kapakta o bile daha güzel durur.
Ben sevdim ama Bu fotoğraf, yazar ölmeden iki yıl önce çekilmiş.
Koca koca yayınevleri bile, daha hâlâ en güzel kapağın resimsiz çizimsiz sade kapak olduğunu anlayamadılar.
Bunun için Hasan Ali Yücel ve Kazım Taşkent kapaklarının karizmasını örnek alabilseler keşke.
