Seven bilmez yar ölende.
Ama çiçekler karanlık kokar
Gece olduğunda ve yağmur yağar
Çıplak canlara, bulutsuz sabahlarda.
Uyanmaz öfkeyle yatmayan,
Ama yıldızlar sayar gecelerde.
Dereboylarında sabahlarken titreyerek
Geçip gider dünya
Sigara dumanına kapılıp.
Aklını boşaltmak için sessizliğe kulak verir
Ama kahır kusar sessizliği gecenin
Ve uyuşturur kendi sessizliğini.
Bir kaç dakikalığına yada bir iki saat.
O sessizlik ki acımasız,
Akar dünya perdesinin altında.
Yaşama kışkırtır insanı,
Öfke eker düşlerine,
Acı badem kokulu çaresizlik fısıldar kulağına,
Ama umut ile besler
Ki karar veremez yaşamak mı ölmek mi?
Sen umut de; ben yorgunum
Yer gök beni söylemez ki
Güneş üstüme vursun.
O yüzden soğuktur hep,
Isınmaz hiç sırtım, kollarım.
Yine de gelecek beklerim olmayan senden.