Ayna karşısında geçirdiğim saatler bitmek bilmiyor. Bir aynaya uzun süre baktığımda, çevremdeki yansımalar yavaş yavaş yok oluyor; sadece ben hapsoluyorum aynanın içine. Kendimi tanımak istiyorum, aynada yansıyan kişiyi tanımak istiyorum. Gözlerimin içine uzun süre baktığımda, bulunduğum tarafı karıştırıyorum: Gerçek olan kişi aynanın içindeki mi, yoksa dışarıda duran kişi mi? Korkuyorum: Aynanın içinden bana bakan yansımanın, farklı bir şey söylemesinden korkuyorum. Duygularım, zaman algım, bulunduğum mekan birbirine karışıyor. Aynalar ile duvarların tek farkı: Aynalarla duygularım, duvarlarla mantığımın konuşmasıydı. Kurduğum mantıklı cümleler duvardan sekip daha acımasız bir şekilde çarpıyordu yüzüme, duygularım ise aynanın içindeki yüzle karışıyor, beni daha derine çekiyordu. Her gün şunu öğreniyorum; Cansız nesnelere kendinden bir parça verdiğinde, yavaş yavaş yok oluyorsun…
-Koray Verakan-
