Bir şair geçiyor uzaktan;
Darmadağın saçları arasında eli,
Sakalları dağılmış yüzünde.
Bedeninde bir haftanın kiri şairin,
Ağzında bir kötü tütün öldürüyor.
Zehir sarısı dudakları turuncuya çalmış
Çürük dişleri arasında.
O şair ki sürünür kaldırımlarda;
Bir gülümseme yapışıp kalmış çehresine
Kimse görmezken çenesini ovuşturur o şair.
O şair
Yanıma yanaştı;
Çıplak,
Kolları titriyor.
Gülümsemesi sönmüş gümüş yansımalarda.
Kendisi bir gri siluet şairin.
Bir şarkı mırıldanıyor
Kafasında bambaşka bir melodi
Kulağında isyan marşları söyleniyor
Sokaklardan meydanlara akın akın.
Rüzgarlara dolanmış leş kokuları alıyor
Çiçeklerle sevişen.
Çiçeklerle sevişen
Yaşama özeniyor şair
İntihara meyilli sigarasıyla,
Ağlıyor dünyanın bütün solmuş çiçeklerine;
Gözlerinde yaşı yok.
Rahlesi de boş şairin,
Diz çökmüş tanrıların üstüne
Uzanıp yetişemiyor ardına,
Gerisinde dünya
Arasında ölüm var şairin.
Aklında binlerce binlere küfür
“Anlayamıyorum”
Diyor şair,
Sonunda
Boğazını yırtıp kanını haykırarak,
“Ne yaşamı
Ne seni
Ne de yaşamayı anlayamıyorum”