Zavallı şair bir şiir yazmak istedi karanlığın ortasında
Son kez haykırmak istedi içindeki kopan fırtınayı
Ah zavallı şair, evinde ışık bile yoktu; ilhamı karanlıktı
Çevredeki evlerden içeri giren ışık hüzmesi aydınlatıyordu kağıdı
Ağlamaktan, uykusuzluktan şişen gözleri acıyordu şairin
“Bir şiir yazmalıyım” dedi efsunlu bir sesle
Aylardır yıkanmayan sakalları geceden daha karanlıktı
Kamburu çıkmıştı eğri oturmaktan, kalem tutan eli titriyordu
Buz gibi esen rüzgar pencerenin çatlak yerlerinden içeri süzülüyordu
Şairin içi yanıyordu; kendi içinde kopan fırtına yakıyordu zavallı kalbini
“Bir şiir yazmalıyım” dedi titreyen bir sesle
Ağaçların çatırdayan seslerine öksürüğü eşlik ediyordu
“Uyuyunca bitecek tüm acılarım” diye düşündü
Giderek sararan kağıda iyice eğildi, parmakları kaleme sarıldı
“Bir şiir yazmama izin verin” dedi bitap bir sesle
Sadece kendisinin duyabildiği bir ses duydu karanlığın içinde
Kalem hareketlendi; bütün gücüyle kalemi oynatıyordu
Ve birden kalem durdu. Aciz bedeni masaya yığıldı
"Bir şiir yazmak istiyorum ölümü en iyi anlatan biçimde
Karanlığı doldurmak istiyorum tüm kalbimle
Bana yabancı bir aydınlıkla ışıldamak istiyorum
Bir şiir yazmak istiyorum ölümü unutturacak
İnsanların kalbimi gerçekten hissetmelerini istiyorum
Bir şiir yazmak istiyor…"
Son satırlarını bileklerinden süzülenler kırmızıya bulamıştı
Zavallı şair bir şiir yazmak istedi kendini anlatan
Fırtınalara karşı savaşırken yorulan bedenini yazmak istedi
-Seranherles-
