Öykümün başlangıcı:
Balkondan düşerek ölmekten korktu. Birden girdi bu duygu içine, yelkovanın on ikiye değmesi kadar anlık, takvimin bir gün ilerlemesi kadar kati ve zamanın oku misali geri döndürülemez. Adına yalanlar söylenmesinden korktu; ölümünün çokça “i” harfi içeren ve romantik bir tınısı olan yedi harflik bir kelimeyle süslenmesinden korktu: “intihar” Ne kadar kibar! “İntizar” der gibi yahut “iftihar”.
Oysa “cinayet” öyle miydi? Ağızdan çıkarken bile kaba saba, kan kokan bir kelimeydi. Onu balkondan atacak olanlar, sırf maktulün güzelliğine saygıdan dolayı, olayı böyle tanımlamayacaklardı. “Korkuluklardan aşağı düşüverdi,” diyeceklerdi. Tıpkı haberlere çıkan o kadınlar gibi, hiç beklenmedik bir anda -mesela plazaya iş görüşmesine giderken- bir gökdelenin bilmem kaçıncı katından…
İlk paragrafları sevdiyseniz, devamını buradan okuyabilirsiniz. Yorumlarınızı bekliyorum. 
