Avluya doğru eğildi. Aşağıda bekleyenleri uzunca bir süre süzdü. Kalın bıyıklarını sıvazladı. Kapıda dikili duran adama döndü. “Kaç yaşında bunlar?” “Dediğin gibi on iki, on üç olmalılar patron.” “Şu en baştaki hiç öyle görünmüyor, koca kadın o be.” “…” “Ne susuyorsun lan, şunlar fena sayılmaz, şu dördü ama o baştaki… O baştaki uzunu geri götür.”… (DEVAMI…)
Umudun olmadığı yerde yaşam olur mu? İşin en kötüsü de birilerinin umudumuzu elimizden alması değil midir? Ve neden bunu en çok kadınlar yaşamak zorunda. Büyük direnişte aslında kadınlardan başlamalı diye düşünüyorum. Çok güzel bir öykü Nurdancım kalemine sağlık.
