Aslında 70 yıllık sürenin cok basit bir mantığı var. Bir eser sahibi öldükten 70 sene sonra dahi basılmak isteniyorsa o artık klasiktir, insanlığa mal olmuştur. O yüzden belli yayınevlerinin tekelinde kalmamalı veya eser sahibinin torunun torunun iznine tabi olmamalıdır.
James Joyce olayını belki hatırlarsınız. Epey sıkıntılı bir mirasçısı vardı. Kitapların basılmasını geçtim, milli kütüphaneye yazarın adı verilmek isteniyor ama mirasçı ayak diriyordu. Bütün İrlanda nefesini tutup 70 yılın dolmasını bekledi. Sonra çılgınlar gibi kutladılar bu olayı. Abartmıyorum 
Benim neslimdeki çoğu çocuk gibi ben de klasikleri yky’den veya iş bankası yayınlarından değil gazetelerin verdiği klasik serilerinden veya bordo siyah yayınlarından okumaya başladım. Çevirileri kötü müydü, kötüydü. Ama ulaşılabilir ve ucuzdular. Bugün bir klasik okumadan önce en iyi çeviriyi bulmaya çalışıyorum, bazen baskısını bulamıyorum ve kütüphaneleri geziyorum. Ama 9 yaşındayken Pal Sokağı Çocuklarını hangi çeviriden okuduğum o kadar önemli miydi? Belki, ama hiç okuyamama ihtimalimden önemli değildi bence.
Ben 70 yılı bile çok uzun buluyorum ve mevcut yasal düzenlemelerden pek hoşlanmıyorum. Linux kafası daha doğru geliyor. Yine de bu konulara meraklıysanız ve kaynağına inmek istiyorsanız pek çok ülkenin taraf olduğu Bern Konvansiyonu’na bakabilirsiniz.