Diğerlerinin parmak uçlarından, aşil tendonlarından, duyguları ve duygulanmamaları üzerinden bedenlerine yayılan, yüzlerinde beliren kabullenişi -kaderlerine boyun eğmiş değil de üstlenmiş gibiler, kutsal bir vazife edasıyla taşıyorlar- suratıma yerleştirmeye çalışıyorum. Bir iki zorlama mimik girişimi, taklit etmenin tatminsizliği; vitrin camlarına yansıyan ifademden memnun değilim. Farklı olmanın tam sırasıydı şimdi diye düşünüyorum; göze batmak, görünür olmak, olmak… (DEVAMI…)
Başlığını son derece doğru tanımlamış, kısa ama oldukça dolu bir metindi. Başlarda sezdirdiği sınırları blurlaştıran grilik ile finaldeki harika tespit, -oda kokusu ve anonsla da ziyadesiyle başarılı olarak desteklenmiş- dozunda, dengeli ve kurgusal olarak birleştirilmiş.
Ruhları boşalmış otomatlar… Duyguyu çok iyi vermiş, o anı dolaysızca hissettiren bir öykü… Kaleminize sağlık, ayrıca iki kere ölmesini bilen zombilerin erdemi müthiş!
