Şimdi boynumu uzatabildiğim kadarıyla pencereden dışarıya baktığımda, hala sokakta olmaya cesaret eden üç beş insanın, aylar önce beni bıraktığın noktaya varmaktan korkarak yürüyüşlerini seyredebiliyorum. Bugün, haftalardır gördüğüm manşetlerden birine ilk defa şaşırdım, çünkü iyileşebilen insanların tat ve koku duyularının kaybolduğu yazıyordu. Dünyanın kalanı bunlarla yeni tanışıyor, ama ben senden sonrasını bir defa zaten yaşamıştım. Tehlike, insanın içinde günlerce kendini hiç belli etmeden saklanabiliyor. Biz telefonu kapattıktan iki hafta sonra, boğazımdaki yumru görmezden gelinemeyecek hale geldiğinde büroyu bıraktım. Şimdi herkesin yaptığı gibi, o zamanlar ben de nasıl iyileşebileceğimi bilmediğim için kendimi eve kapatmıştım. Hükümet tek kelime etmeden, sokağa çıkmak ve başkalarını öpmek yasaklanmıştı. Gençler nasılsa ölmüyor diye kendimi avuturken ciğerlerimdeki durum ciddileşti, günde iki paketi gördüğüm oluyordu. Atmaya kıyamadığım fotoğraflar yoğun bakımdaydı. Hiç maske takmamıştım yanında, o yüzden sen de çoktan nefesime bulaşmış durumdaydın. Her sabah kuru bir öksürükle uyanmayayım diye elinin değdiği her şeyden vazgeçmem gerekti. Arkanda bıraktıklarının hepsi gözümün altında bir torbaya sığıyordu, ne kadar az şeyimiz olduğunu o zaman anladım. Sana aşık olamazdım artık, ancak bağışık olmak zorundaydım. Ateşimi dilimin altından ölçmek gerekiyordu, çünkü en çok söyleyemediklerim beni terletiyordu. Zaman, sırtımdaki gömleği kurutup ben tekrar ayaklanabildiğimden beri, yine o yataklara düşmemek için her türlü önlemi almaya çalışıyorum. Sigarayı azaltamasam da galiba yazdan beri hiç yazmadım. Çünkü ne eldivenle kalem tutuluyor, ne de artık iyileşsem de ben tat alabiliyorum.
Merhaba. Böyle canlı bir edebiyat forumu bulmak beni çok mutlu etti. İlk mesajım olarak Mart civarı yazdığım bir şeyi göndermek istedim, bunun kuru bir girizgâhtan daha güzel olacağını düşündüm. Okuduğunuz vakte değeceğini umuyorum. Teşekkür ederim.
Umarım keyifli vakit geçirirsiniz.