Kendimi öldürdüm dün gece. Hiç acımadım kalbimden akan oluk oluk kana… Duymadı kimse feryadımı, duysunlarda istemedim zaten. Kendimi öldürdüm dün gece. Yavaş yavaş yaptım çünkü yoktu herhangi bir acelem. Hatırlarken o korkunç anıları hiç tereddüt etmedim. Kendimi öldürdüm dün gece, üstelik bir seferde değil. İzin verdim tüm anılarımın teker teker kalbimi bıçaklamasına. Kendimi öldürdüm dün gece ve kılımı dahi kıpırtmadım. Oturduğum tekli koltuk idam sehpam oldu. Derin bir sessizliğin ortasına gömdüm kendimi, böylelikle daha rahat duyabildim kalbimin parçalanış sesini. Kendimi öldürdüm dün gece ve cinayet aleti beynimin içindeydi. Kimse tek başına suçlu değildi ama herkesin parmak izi vardı hatıralarımda. Kendimi öldürdüm dün gece ve faillerin haberi bile olmadı. Sadece ben değil, sen de öldürüyorsun kendini farkında olmadan. Sen de parmak izleri belli olan hatıralar tarafından can çekişiyorsun. Bazen boş boş televizyona dalıp gitmişken, bazen sıcak yatağında tavanı izlerken cinayete kurban gidiyorsun. Hepimiz içimizde taşıyoruz cinayet mahallimizi. Kendimi öldürdüm dün gece; kendini öldüren herkes gibi…
Koray Verakan