Aşağıdaki yorumu bir kitap haberimizin altına yapmayı düşünüyordum. Sonra bunun daha genel bir konu olduğuna karar verdim.
Çeşitli öykü ya da novellaların resimlenip şömizli baskılarla okura sunulmasını tuhaf karşılıyorum. Normal şartlarda ayrı bir kitap olmayacak (olamayacak) eserler renklenip sert kapakların içine kondu diye bir anda alınmaya değer bir objeye dönüşüyor.
Sanki iyi ve güzel işler çoktan tükendi de suyunu sıkmak için biraz cila atmak gerekiyormuş gibi hissediyorum.
Sevilen bir yazarın, zaten bir kitabın içinde yer alan öyküsünü oradan söküp içine illüstrasyon, dışına sert kapak koyup bir de öyle satmaya kalkmak bana acımasızca geliyor.
Sizce de öyle değil mi? Okur olarak bu çakal satış stratejisinin neresinde durmak gerek?
Bir de bunlar “Koleksiyonerlerin kaçırmaması gereken bir kitap!” diye ittiriyorlar. Ne kadar güzel görünürse görünsün uzak duruyorum bu tarz kitaplardan. Böyle bir kitap alacaksam çok çok sevdiğim bir yazarın çok çok sevdiğim bir kitabı olmalı, onda bile durur birkaç kez düşünürüm.
Bir de, genel olarak işleri özensiz olan yayınevleri böyle şeyler yapınca iyice uzak durasım geliyor. “Şu güzel cildi bile mahvetmiştir bunlar,” diye düşünmeden edemiyorum.
Bir de işbu eser kısa öykü olunca işler daha bir ticari gözüküyor. Aynı yazarın veya başka yazarların telif hakkı olmayan ve çevrilmemiş eserleri de mevcut. Onlar bir derleme yapılıp sunulabilir. Lord Dunsany, William Morris, George MacDonald, G.K. Chesterton, Edith Nesbit gibi ustaların eserlerine el değmemişken öbürünü allayıp pullamak bunlara ayıptır. Bu dediğimi İş Bankası Modern Klasikler yaptı ve kısa öykü denince akla gelen yapıtlardan derleme yaptı ve bunlar hiç çevrilmeyen öykülerdi. Böylece bir açığı da kapattılar.