Bazı kitaplar vardır, girişleri ya çok sönük ya da çok sıkıcı olur. Bazen de hiçbir beklenti olmadan başlarsınız ama sonra öyle heyecanlı bir hale dönüşür ki, elinizden bırakamazsınız.
Kızıl Yükseliş benim için böyle oldu mesela. Çok klişe bir başlangıç yapmasına ve yer yer sıkılmama rağmen sonradan öyle bir vites arttırdı ki, heyecan dozu bir an eksik kalmadı.
Sizin için var mı böyle kitaplar?
Notre Dame’ın Kamburu. İlk sefer başlarından okuyup bırakmıştım, ikinci sefer devam ettim ve çok sevdim.
Zaman çarkı serisi. İlk ciltleri okurken hiç etkilenmemiş ve çok eleştirmiştim. Ama seri bitince ağzımdan salyalar akıyordu. ( ki halen serinin çoğu yeri bana göre çok sıkıcı )
Gormenghast’ın ilk sayfalardan sıkılmazsanız tüm seri bir başyapıttır.
Ender serisi de buna benzerdir.
Tam emin olmamakla beraber üç cisim probleminin çok yavaş ve gereksiz bilgilerle açılıyordu diye hatırlıyorum ama enfes bir sonla bitiyordu.
Demirciler Çarşısı Cinayeti.
Kitabı iki sene önce bitirdim ama ilk bölümü hala okumadım. İnanılmaz ağır ve zordu. Üç kere okumaktan vazgeçtim. İkinci bölüm şöyle böyle geçti. Üçüncü bölümde silah patlayınca kitaba alıştım.
Tabi ki Olasılıksız kitabı. Yarıda bırakan çok. Bitirense beğeniyor.
Ben de başında sıkılmıştım ama şu an en sevdiğim kitaplardan.
Başı zor. Bir de o zamanlar yaşım küçüktü, şimdi olsa kesin bırakır devam etmezdim.
Üç Silahşörler. Çok uzun süre yavaş ilerliyor. Ama finale doğru ivme kazanıyor. Yazarı sevmesem bitirmek için uğraşmazdım.