Meğer Karanlık

Gözlerimi sıkıca kapatıyorum.

O şiir sarısı, göz kapaklarımı terk ederken; başlıyorum çizmeye karanlığı.

Son birkaç seğirmeyle, karardığı yerden dökülüyor aydınlık. Şimşek gibi etkili ama kısa sürüyor düşmesi. Artık ayaklarım ıslanmıyor. Bulutlar barışmak istiyor gibi. Kimi kurşuni, çoğu pembe rengi. Havada uzaklardan hatırladığım bir koku, adını bilmediğim bir çiçek ismi. Benim en güzel hatıram olan, ne olacaksa olan meğer karanlık buymuş. Hikayelerinizdeki değil de; çatımdaki, kalemimin ucundaki, küçük sarı defterimdeki karanlık.

2 Beğeni