Derin bir boşluğun içinde süzülüyor ruhum. Ne korkunç bir his hiçbir yere ait olamamak… Karanlık bir kuyunun dibinde mutluluğu arıyormuşçasına bir çaresizlik var üstümde. Kana bulanmış bir tutam hayalden başka ne kaldı ellerimde, ellerim de eskisi kadar temiz değil artık. Ne çok şey öğretiyor hiçlik; bağırmak isterken sessiz kalmayı mesela. Gece çıktığım sokaklarda, ıssızlığın tam ortasında, attığım her adım nasıl olur da yakar canımı? Rüzgarın uçurduğu yaprakları kıskanıyorum. Kıskanıyorum çünkü belki de bir yere varacaklar. Benim ruhum savrulduğu ile kalıyor, ne bir yere varıyor ne de biraz olsun duruluyor. Düşünceler var bir de… Ah her yanımı saran korkunç, yalnızlığımın ortağı düşünceler. Beni terk etmeleri için nereye gitmem gerekir? Gündüzler değil geceler daha aydınlıktır. Gündüz vakti insanların kaosu örter sokakları, gece öyle değil ama; ortaya çıkarır tüm güzellikleri ve çirkinlikleri. İnsan daha kolay delirir bu boşluğun ortasında. Belki de bu yüzden geceleri edilir tüm kavgalar. İnsan sadece yumruklaşarak etmez kavgayı, hatta bazen bir başkasına dahi ihtiyaç duymaz. Anılardır en büyük rakip, en sert yumruğu da onlar vurur zaten. Benim diyen insanlar yıkılır bazen en ufak anı kırıntısına. Derin bir boşluğun ortasında süzülüyor ruhum ve bir rakip var karşımda; kendim! Ne güzel de hazırlanmış ama yumruklarını savurmak için kalbimin tam ortasına. Kaçtığım yerde yakalıyorum kendimi, en savunmasız halimde… İnsan en çok kendini tanır, bu yüzden en iyi kendini devirir. “Ne korkunç bir his hiçbiryere ait olamamak” diye bağırmak istiyorum. Sesim yırtsın gecenin sessizliğini, buğulaşan karanlığa doğru bir ok gibi fırlasın. Saplansın istiyorum hiçbir yere ait olmayanlara. Saplansın ki hiç kimse atamasın kendine o yumruğu, bilsinler yalnız olmadıklarını. Geceler daha aydınlıktır, yalnızlar hemen birbirini tanır. Selamlaşmazlar belki ama bilirler yanından geçen insanın yalnızlığını. Ayrıca gece kadar parlaktır otel tabelaları. Güzel parlarlar ama her zaman güzel anılar barındırmazlar. En büyük aldatmaları otel odaları görmüştür; bu yüzden yazın dahi soğuk hissettirir insana. Simsiyah gece aydınlatır tüm yalnızları. Yalnızlar tanır birbirini. Derin bir boşluğun ortasında süzülürken ruhum, ne korkunç bir his hiçbir yere ait olamamak. Bağıracağım bu gece avazım çıktığı kadar… Merhaba hiçbir yere ait olmayanlar.
2 Beğeni
En son bir köşeye “Sessizliğin içinde bir koca çığlık attım, kimse duymadı.” diye yazmıştım. Bana merdivenden düşeni getirin demiş, Nasrettin hoca. Biz birbirimizi biliriz, biliriz de başkası bilmez, bilse de anlamaz.
1 Beğeni
Yalnızlar olarak azımsanmayacak kadar kalabalığız dostum. 
1 Beğeni