Kaosla sarmalanmış kalplerde bulurdum kendimi
Dökülürken özüm arştan, bir eriyikti bedenim
Tanıdığım gözler şekillendirirdi aklımı, kalbimi
Dudaklarım, anlaşılmadan sonsuzlarca susmak isterdi
Kimi zaman bir yaratıcıdan olmamayı arz ederdim
Bu münasebetsiz düşünceyi çoğu kez reddederdi
Gözlerim bakmayı değil görmeyi öğrenmeliydi
İkilemlerin ortasında savaşıyordum burada sanki bilmezdi