Tutkularınız,hayalleriniz,geleceğe dair planlarınız,umutlarınız mı?
Aileniz,arkadaşlarınız,dostlarınız ya da hayvanlar mı?
Bir müzik, okunan bir yazı yoksa gördüğünüz bir manzara mı? Ya da aklınıza kazınan bir an mı?
Bir gülüş, bir çift gözyaşı mı?
Şimdi söyleyin nedir sizi ayakta tutan…
Diğer insanlarda bir iz bırakmadığımız sürece yaşamlarımızın bir anlamı olmadığına inanıyorum. Bu bir icat olabilir, nefes kesen bir tablo, dinleyeni ağlatan bir şarkı olabilir. Bir başkasının ruhunda sebep olduğumuz en küçük değişiklik yeterli.
Ben bu saydıklarımı yapabilecek kadar yetenekli bir insan değilim. Bunu kendimi özellikle küçük görmek için söylemiyorum, sadece değilim işte. Tek şansım çok seveceğim ve sevileceğim bir insanla karşılaşmak ve bu dünyada bırakmam gereken izi öyle bırakmak. Arkadaş, sevgili gerçekten fark etmez. Birgün böyle bir insanla karşılaşacağıma inanmasaydım gerçekten yaşayamazdım sanırım. Bir miktar kaderciyim bu konuda.
İçtenlikle verilmiş bir cevap olmuş,teşekkür ederim.
Umarım birbirinizi en yakın zamanda bulursunuz 
İyilik ve kötülüğün savaşında, İbrahim’in ateşine su taşıyan karınca misali, elimden geleni yapmaya çalışıyorum. Etrafımdaki insanlara azıcık bile faydam olduysa hayatımı boşa geçirmedim sayarım. Çocuklarımı insanlığa faydalı olacaklarını düşündüğüm şekilde yetiştirmeye çalışıyorum. Beni ayakta tutmakla birlikte motive eden şey bu.
Zaman zaman bu savaşta iki taraf da kazanır ve kaybeder. Bence önemli olan karınca gibi o anda bizim nasıl davrandığımız.
Teşekkürler:)
Ailem tabiki de, arkamdan ağlayıp gözyaşı dökecek 1 kişi bile olmasa şu an dağlarda komando olurdum(ölümüne).
Belki de hokkabaz olmak doğru tercihtir, 20 liraya sahne almak bu durumda hatrı sayılır
Bilmiyorum. “Şu yüzden ayaktayım,” diyemiyorum.
Beni ayakta tutan ailem, arkadaşlarım, hayallerim ve kayip rihtim forumdu. 
Gün gelecek her şey bitecek…
Sadece ailem. Belki de onlar dışında hiçbir şeyim olmadığındandır.
Ne olabileceğini düşündüm. Sanırım, Hayat Felsefesi Olabilecek Sözler başlığında sorunun cevabını farkında olmadan vermişim.
Yaşama içgüdüsü. Çok idealist biri değilim belli başlı kesin çizgilerim olsa da. Onlar kesinlikle değil. Öte yandan çok eşi dostu ailesi olan biri de değilim, ama ailem de etkili.
Hepsinden biraz, hiçbirinden tam değilim. Ben de bilmiyorum.
Vardiya zamanım söz konusu olduğunda hastalarım beni ayakta tutuyor, onlar için güçlü olmalıyım ne olursa olsun ayakta olmalı onlara düzgün bir şekilde bakabilmeliyim. Şu 7 günlük geceli gündüzlü vardiyada ölmedik yıkılmadık. Devam bakalım.
Diğer zamanlar için annem ve babam. Onları her türlü şeyden korumak istiyorum ben olmazsam kim olur onların yanında. Abim bir yerde ablam bir yerde. Bir tek ben varım, onlar için de ayakta durmak zorundayım.
Şimdi farkediyorum hayatım korumak kollamak üzerine mi kuruluymuş benim. 
Beni her şeye rağmen hayatta tutan şey yaşıyor olmam. Yaşadığım sürece başıma ne kadar kötü bir şey gelirse gelsin, sonuçta yaşıyor olacağım. Kıyamet bile kopsa, ailemi ve tüm tanıdıklarımı, sevdiklerimi bile kaybetsem hala yaşıyor olacağım. Ve mecburen ayakta olacağım. Ben bir insanı (nasıl bir insan olursa olsun) ayakta tutan şeyin bu olduğuna inanırım. Çünkü hayat sizin başınıza ne geldiğini önemsemiyor. Ne geleceğini önemsiyor. Bizim de önemsememiz gereken şey bu gelecek olan şeyler olmalı. Evet bilmiyoruz, belki trafik kazası; belki deprem, sel; belki de hiçbir şey. Lakin ne olursa olsun ölmediğimiz sürece ayaktayız, ve ayakta olduğumuz sürece hayattayız.
Sadece gelecek günler için az da olsa umuda sahip olmam ve madem geldik dünyaya yaşayalım ölene kadar bari durumu.
Ayaklarım diyen olmamış. 
Beni ayakta tutan şey bir gün her şeyin sona ereceğini bilmek. Hiçbir şeyi sonsuza kadar hissetmek veya yaşamak zorunda değilim. Huzur verici. 
Maalesef ailem diyemiyorum, gerçekten diyemiyorum, çok tutarlı bir sebepten ötürü hem de. Hatta “her şeye rağmen” derken bir bakıma ailem de bura dahil. Hayallerim, hedeflerim demeyi de çok isterdim ama beni daha da hayattan soğutan, özgür olmadığımı bir kez daha hatırlatan şeyler. Ne de olsa bazı insanlar da hayallerinin esiridir, ben de öyleyim işte.
Beni ayakta tutan iki şey var, ki olmasalar ne olurdu bilmiyorum. Birincisi, başarılarım, çalışmalarımın sonuç verdiğini görmek bir nebze iyi hissettiriyor, çünkü ben 7. sınıfta üniversite ile ilgili ciddi endişeleri olan ve bunu kendime dert edip strese giren biriydim her ne kadar kimseye belli etmesem de. İkincisiyse, @mephisto sizinki gibi bir gün gerçekten beni anlayan, hissettiğim her şeyi anlatabileceğim ve beni bana rağmen sevecek birine rastlayacak olmam düşüncesi. Nihayet bir arkadaşım, onu tanıdıktan sonra asla yalnızlık hissetmeyeceğim gerçek “insan” olan, zamanla gülüp zamanla ağlayıp hem sevincimi hem kederimi paylaşabileceğim bir arkadaşımın olması, onu tanıdıktan sonra bir daha asla sessiz ve gizli bir şekilde ağlamamın gerekmeyeceği, aynı şekilde benim de onun sevincine sevinip kötü günlerinde yanında olacağım, kendisini benimleyken yalnız hissetmeyecek bir arkadaşımın olması.
Ekleme: Ama görüyorum ki son zamanlar bunlar bile yetersiz kalıyor
Sırf düşününce bile beni mutlu eden bir şey bu. En güzel yanı da imkansız olmaması. Umarım ikimiz de birgün bu insanları buluruz.
Sadece müzik. Başka ne var diye düşündüm başlığı okuyunca; en güzel anlarımı düşündüm, en kötü zamanlarımı başka bir şey yok. İlginçtir ama içimden başka bir şeyler de yazmak geldi kuru kuruya böyle basit cevap vermek olmaz diye ama gerçekten yok. 
Kitap okumadan da zaman geçirdim, etrafımdaki insanlardan uzak, ailemden en ufak haber almadan uzun bir süre, ama müzik dinlemeden, müzik yapmadan geçen günüm yok denecek kadar az.
( Müzik yapmaktan kastım kendimce, kendi kendime amatörün altının altı )