Yazdığınız her şey size komik gelmeye başladığında, ki esprili tek bir cümle yokken, can sıkıntısıyla defalarca yazının başından kalkıyorsunuz. Hiçbir cümlenizin arkasına bir yenisini yakıştırmıyorsunuz. Çünkü onlar size göre bir kitap bile okumamış birinin, hiçbir şey yazmamış birinin bile öykü yazmaya kalksa kullanacağı bir cümle. Hevesiniz bilinmezlik tatafından yutulmuş. Ama eskisi gibi olmak için dilek tutup duruyorsunuz.
Böyle bir duruma düştüyseniz ne yaptınız? Düşseydiniz ne yapardınız?
Yazma işini askıya alıp okumakla epey zaman geçirir sonra taşma anına geldiğinde yazma işini tekrar askıdan alır yazmaya devam ederim.
Eylem ne olursa olsun kişi bir anın içine sıkışıp çıkmazda kaldığını düşünüyor ve bir çözüm üretemiyorsa ondan bir adım uzaklaşmalı, olayı daha geniş açıdan göreceği bir yerde biraz zaman geçirmeli sonra o eyleme geri dönüp tekrar denemeli “bence”. Yeni bir şey üretemiyorsam üretilmiş şeyleri tüketmek bana yol gösterir ufkumu açar stresi azaltır diye düşünüyorum “ben”.
4 Beğeni
Bahsettiğim şey biraz daha kastettiğiniz taşma noktasına gelindiği hâlde sarf edilemeyen çaba ile ilgiliydi sanırım. Söyledikleriniz benim için de, ki bence herkes için, işe yarar ve son derece iç açıcı bir çözüm yolu. Cevabınız için teşekkür ederim, dilerim uygulamak zorunda kalmazsınız.
Sevgilerimle.
1 Beğeni
Uygulayayım canım ne olcak okumak beni yazmaktan daha mutlu ediyor zaten. Taştığı zaman çaba sarf etmene gerek kalmaz belki afet gibi kendi enerjisiyle dışa vurur o kendini 
Benden de sevgiler