2018 yılı, üniversite yurdunda çayımı yudumlarken yakın arkadaşımın vesilesiyle Onur Ünlü’nün Gidiyorum Bu* kitabını okuyorum. Bir İzmitli yine bir İzmitliye ilham oluyor. Ve küçük sarı defterimin boş sayfalarında şiir kendine yol açıyor.
Hiçbir zaman şiirlerimi ilk yazdığım andan sonrasında tanıyamadım. Her seferinde kalem, kağıda anlam ifade eden şekilleri çizer. Şiirin ellerinden ve satırlarından tutarım, tanışırız. Saniyeler sonra ise yabancılaşırız. Bu böyledir.
Kendi yazdığım ve seslendirdiğim;
