Selamlar. Hepimizin zaman zaman gece yatağa girince bir anda aklımıza gelip “Ne berbat bir andı” dediği, utanç duyduğu anısı vardır. Şimdi o anıları içimizde tutmaktansa burada serbest bırakıyoruz. Böyle bir konu var mı bilmiyorum ama eğer yoksa ortaya okuması keyifli anılar çıkabilir.
Not: Konuyu açarken aklıma bir anı gelmedi ama gelir gelmez buraya ekleyeceğim 
Buraya kimsenin bir şey yazacağını sanmıyorum, 
Galiba öyle olacak halbuki başka hayal etmiştim. Benim aklıma bir anım gelmiyor yoksa kesin yazacaktım 
Hocam ben bu anılardan kaçmaya çalışırken sen konu açmışsın ya😆 Neyse bari ben bir tane yazayım. 10.sınıftaydım herhalde sınıfa yeni bir kız gelmişti. Bu arada o zamanlar kızlarla hiç konuşamazdım ve nedense çok utanırdım.Hala da böyleyim bu arada😆 Hiç unutmuyorum silmarillion okuyordum ve bir anda kız gelip yanıma oturdu. Ben de tam bir odun gibi kıza kızdım. O kadar boş yer var niye buraya geldin falan diye. Sonra kız üzülüp başka yere gitti. Böyle olunca da içime oturdu bu sefer. Ulan gerizekalı niye böyle yaptın falan diye kendime kızdım. Cesaretimi toplayıp kızdan özür dilemiştim. Kız da iyi biriydi sorun olmaz falan dedi. Ondan sonra arkadaş olduk. Benim utangaç olduğumu anladığından hep o gelirdi. Lise bitene kadar arkadaşlığımız olmuştu. Daha sonra anlamadığım sebeplerden ötürü benle arkadaşlığını bitirmişti. Hala da aklıma gelir üzülürüm neden böyle yaptı acaba diye.
Size 10 şınav yazıyorum hocam 
Hocam umarım artık bu denli utangaçlığa sahip değilsinizdir 
Dedim ya hocam yukarıda. Hala utangacım
Aklıma spesifik bir anı gelmese de (belki de gelmek istemiyor) utanç duyduğum anılar hep bir şekilde dikkatimin dağıldığı, idrakimin zayıfladığı anlarda gerçekleşiyor. Böyle anlarda utandığım şey de kendim oluyorum zaten.
Bir mağazanın kasa sırasında, kasa etrafında duran bir ayakkabıyı tanıtım için konuldu zannederek arkadaşıma dakikalarca gömmüştüm. Tatsız bir şekilde hem de. Meğer önümüzdeki kız elinde tutmayıp oraya koymuş sıra ona gelene kadar. Utanarak kahkaha atmıştım kendimi tutamayarak, arkadaşımın omzuna kapanıp.
(Korkunç bir ayakkabıydı 
)
Bende sürüsüyle var bunlardan… Hepsini hatırlayıp yad etmemek için yalnızca en az utanç verici olanlardan bir tanesini yazayım. Lisenin ilk yıllarında sınıfımız çok yaramaz olduğu için ve ben de teknik bölüme geçmeye uğraştığımdan ders çalıştığım için kimseyle samimi değildim ve yalnız otururdum hep. Tabii utangaç olmamdan da kaynaklı bir sorun vardı ama neyse, işte bir gün yeni bir kız gelmişti sınıfa ve yanıma oturmuştu. Kız baya güzel olduğu için ders arasında falan sınıftakiler bana takılıyorlardı elbette benim de kızıp tepki vermem ve kıpkırmızı olmam onları körüklüyordu. Kıza da bu yüzden soğuk davranmıştım hep hatta ertesi gün başka bir yere oturunca rahatlamıştım falan… Sonradan farklı bölümler seçince yollarımız da ayrıldı. Birkaç yıl sonra okulun ücretsiz gezisi için hocalar eli yüzü düzgün çocuklar seçiyorlardı, hep uslu çocuk olduğumdan istemediğim halde beni de seçtiler. Şansıma o gün o kız da oradaydı hemen hatırlamıştım hatta benden önce o hatırlamıştı ve “Aa nasılsın Berhan?” diye sorup muhabbet açmıştı. Sohbet muhabbet derken kızdan hoşlanıp günün çoğunu onunla geçirmeye çalışmıştım ama yanında sınıfından bir çocuk vardı ve bir türlü rahat bırakmamıştı bizi en sonunda ben onları bırakmıştım. Çocuk da yakışıklıydı, galiba kıskanmışım 
Sonra birkaç kere daha denk gelip selamlaştık kızla ama daha da öteye gitmedi. En azından sonradan kızda olumlu bir etki bıraktığımı düşünüyorum. Çok bir şey değil ama arada aklıma gelir geceleri “Acaba o kız şimdi ne yapıyor?” diye sorarım kendime.
4-5 yaşındayken ebeveynlerim çalıştığım için gündüz bakım evinde kalırdım.İşte burada çocuklar için olan tuvaletler ayrı değildi 2 klozet vardı birinin arkasında kız diğerinde erkek çocuğu stickerı vardı sadece hani erkekler şuna kızlar buna gibisinden.İşte ben de erkek çocuklar işerken bunlar neden ayakta yaparken bizi oturtup işetiyorlar diye düşünüyordum.Bir gün de ben de deneyeyim diyerekten gizlice oyun saatinden kaçıp klozete ayakta işemeye çalışmıştım ve sonuç tahmin ettiğiniz üzere hüsran ve bol bol sidik.Ağlamaya başladım tabi hoca geldi falan gerisini de pek hatırlamıyorum.Tabi sonundan öğrendim biyoloji falan da.
Yeni Arapça öğreniyordum bundan 5-6 sene öncesi. Konuşup geliştirmek için fırsat arıyordum. Çok atılgan bir insan değilimdir bu yüzden böyle şeyler yapmamam daha iyi benim için.
Metroda giderken baktım yanımda Arapça konuşan adamlar var nedense atıldım dedim adama “Selamun aleyküm ben falan falan işte şurada Arapça öğreniyorum.” adam da “Ne kadar güzel” filan dedi. İşte buradan sonra normalde bir konuşma olması gerekiyordu ama herkes sustu bir an. Sonra ben de 
yine aynı şeyi tekrar tekrar söylemeye başladım “Ben falan falan şurada Arapça öğreniyorum.” adam yine gülüyordu filan ama benim bomboş durmam ve sadece aynı şeyi tekrar etmem sonucu bozuntuya vermemeye çalıştığı belliydi. Hayatımın en uzun 2-3 dakikalarından birisi geçtikten sonra hemen atlayarak bir sonraki durakta indim ve sanki etrafımdaki herkesten saklanmaya çalışıyormuşcasına kaçtım.
Kıssadan hisse: O kişisel gelişim kitaplarındaki “atılgan olun” lafını çok da fazla ciddiye almayın. Bazen biraz sonra ne yapacağınızı düşünmeniz faydalı olabiliyor.
İnsan biraz sonra ne yapacağını bilerek de atılgan olabilir.
Eyvallah zaten yarı ciddi bir ifadeydi.