Öykü Seçkisi'nde okumak için: https://oykuseckisi.com/ziyaret-eylul-idemen/
“Mustafa, biz çıkıyoruz annem. Gelmek istemediğinden emin misin?” “Eminiiiim. Gidin siz. Koca adam oldum ben, ne işim var kınada falan?” “Eh iyi madem,” dedi annesi. Bastırmayı başaramadığı endişesi sesine yansımıştı. “Biz de birkaç saate döneriz zaten. Acıkırsan dolapta yemek var, ısıtır yersin. Dikkatli ol, e mi? Sakın bahçeye filan çıkayım deme gece gece. Kapı çalarsa… (DEVAMI…)
1 Beğeni
Ürpertici bir öykü olmuş. Biraz karışık geldi son kısmı, tam anlayamadım. En sevdiğim yerler ise anneannenin Karadeniz’e özgü konuşmaları oldu.
Tam o anda büyük teyzenin odasından Mustafa’nın içini titreten tizlikte bir çığlık yükseldi.
Bu cümlenin, devamı gelecekmiş gibi bir havası var. Daha vurucu ve sert bir son cümle kapanışı daha etkili kılabilirdi.
Kaleminize sağlık, güzel bir öykü yazmışsınız.
1 Beğeni
Rüya içinde rüyanın gerilimi, yalnız olmanın verdiği o tedirginlik ve büyük teyze gibi aklı dengesi yitmiş bir insanın sebep olabileceği ürpertici beklentinin üzerine mezarlıktan gelen çok da tanımlanamayan bir figür. “Büyük teyzenin odası karanlıktı. Ama yatağının başucundaki kocaman pencereden giren solgun ay ışığında, yatağında dimdik oturduğunu görebiliyordu. Kollarının arasında koyu renk lekelerle bezeli, beyaz bir kumaş vardı.” işte burada korkmayı korkutmayı seven beni çok keyiflendirdi. Bir lokmada okudum. Hayal gücüne sağlık. 
1 Beğeni