LeL
“Sanırım babamla hiçbir zaman çok yakın diyebileceğiniz türden bir ilişkim olmadı,” dedi Şişko Charlie. “Böyle bir ilişkinin nasıl kurulabileceğini bilmiyorduk belki de. Affedemeyecegim bir sürü şey var, ama işte bir gün bir de bakıyorsunuz ki artık bir aileniz kalmamış.” Eliyle alnını sildi. “Sanırım ona 'seni seviyorum baba’ demedim hiçbir zaman. Siz, her biriniz, büyük olasılıkla onu benden daha iyi tanıyorsunuz. Siz onun hayatında vardınız, bense yoktum. Dolayısıyla bunu duymuş olmanızdan utanmıyorum. Belki de yirmi yıldan beri ilk defa söylüyorum.” Dayanıklı, metal tabut kapağına baktı. “Seni seviyorum,” dedi. “Ve seni hiç unutmayacağım.“
Sonra bağırtı daha da yüksek çıkmaya başladı ve Şişko Charlie’nin konuşmasını takip eden sessizlikte, herkesin rahatlıkla anlayabilecegi kadar yüksek bir sesin açıkça, “Şişko Charlie! O insanları rahatsız etmeyi bırak ve kıçını kaldırıp hemen buraya gel” dedigi duyuldu.
Şişko Charlie etrafını saran yabancı yüzlere, o yüzlerde fokur fokur kaynayan şok, şaşkınlık, öfke ve korku dolu ifadelere baktı ve kulakları yanarak, gerçeği fark etti.
“Ee. Şey. Affedersiniz. Yanlış Cenaze.“ dedi.
Kepçe kulaklı ve kocaman tebessümlü küçük bir oğlan çocuğu gururla, “O benim büyükannemdi.“ dedi
Anansi Çocukkları-Neil Gaiman İthaki/ sayfa36