Yüzlerce yıldır sorgulanıyor bu ve kimse kesin cevabı bulamadı. Varoluşun bir anlamı yoktur bence. Sadece amaçlarımız için yaşarız. Bir şeyler değiştirmek, dünyaya bir iz bırakmak isteriz. Bunlar için yaşarız. Anlamı amaçlarımız doğrultusunda kendimiz yaratırız. Şu güne kadar dinler ve bazı felsefeciler de bunu yapmıştır.
Hemen hemen herkes bahsettiğin duruma düşebiliyor. Önemli olan çıkabilmek. Yerinde olsam hemen bir uğraş bulur ve yarına bunu gerçekleştirmek için uyanırdım. Piyano çal ya da gitarla uğraş, koşuya başla veya bir spora kaydol, haritalardan bir yer keşfet ve oraya seyahat et.
Kötü hissetmenin en önemli sebebinin hiçbir şey yapmıyor olmak olduğunu düşünüyorum. Sabit alanda kalmak, evin gibi konfor alanlarından çıkmamak; bunlar insanı karamsarlaştırıyor. Dünyanın bundan ibaret olduğunu düşündürüyor. Nietzsche ne diyor: Sabit, yerleşik hayat kutsal ruha karşı işlenen bir günahtır; sadece yürürken düşünülen fikirler değerlidir.