55 sayfalık bu bölüm de bitti. Kitap yarılandı. Komutanlarımız kaybettikleri ya da kaybetmek üzere oldukları çarpışmalarda hızlı karar alma yeteneklerini sergilediler, neden büyük komutan olduklarını bizlere hatırlattılar. İskender’in neredeyse kaybedeceği savaşta Memnon’un ölmesi ile talihin yüzüne gülerek şanslı çıktığını öğrenmek de önemli bir kazanım oldu. Sezar ile Pompeius’un savaşında karşı tarafın Roma dizisindeki kadar üstünkörü geçilmemesi de güzeldi. Hakeza Kartaca’nın ve Hannibal’ın kardeşinin kendisi kadar basiretli olmayışını tekrar görmek de (Barbarians Rising). Bu aralar 2-3 kitap okuduktan sonra uyku bastırıyor olmasa devam edecektim ancak algı kapıları kapandığı vakit ara vermek lazım. Sırada “Savaş” bölümü var. Sindirerek okumak üzere, merakla bekliyorum.
Not: Hannibal’ın rakibini unutmuşuz, yakıp yıkarak geri çekilme yöntemini askeri literatüre kazandıran Fabius, saldırı politikası güden Roma’da ve dahi kendi ordusunda sevilmediği için “aradan çekilir” ve Hannibal’ın da talihi yeniden açılır.