Momo’nun methini burada sıkça okuduktan sonra geçtiğimiz aylarda kitabı almıştım. Zihnen yoğun bir kitap okumaya hazır hissetmeyince, artık zamanı geldiğini düşünerek başladım ve 2-3 gün içinde bitti.
Çocuk kitabı dilinde anlatılmış ama alt metinleri ve mesajları olan bir kitap gibi geldi bana Momo. Okurken, çok soğuk bir kış günü sobanın dibine oturmuşuz da, ninemiz sallanan koltuğundan bize sanki masal anlatıyor gibi hissettim. Öyle bir sıcaklığı vardı Momo’nun. Çok derinlemesine yazmak istemiyorum açıkçası, zamanında @Agape yine bu konuda çok güzel yorumlarda bulunmuş. Ayrıca Barış Özcan da videosunu çekmiş (azıcık spoiler içeriyor).
Yazarı M. Ende’in şöyle bir yorumu var kitapla ilgili:
Hikayelerimi içimdeki çocuğa ve buna benzeyen herkese anlatıyorum. Benim kitaplarım 8 yaşından 80 yaşına kadar olan tüm çocuklar içindir.
Her şey üstünüze üstünüze geliyor gibi hissediyorsanız, içinizden yapacak hiçbir şey gelmiyorsa, işte o zaman Momo okumanızın zamanı gelmiş demektir. Sözlerimi, kitapta beni en çok etkileyen yeri buraya aktararak bitirmek istiyorum:
“Haklısınız” diye konuştu duman adam. “Çünkü Bayan Daria kötürüm bacakları yüzünden ömür boyu bir tekerlekli koltukta yaşamak zorunda. Buna rağmen her gün ona uğrayıp bir çiçek götürüyor ve yarım saat yanında kalıyorsunuz. Neden?”
Gözlerine yaşlar dolmak üzere olan Bay Fusi, “Her zaman öyle seviniyor ki…” dedi.