Bu konuda şunu da söylemek isterim: Bizim ülkemiz vs. dış minnaklar kıyası yaptığımızda, bizde oyun, müzik, film üçlüsüyle korsana fazlaca alışmış toplumun refah düzeyinin gerilemesine paralel “artık sinema salonlarına kimse gitmiyorsa sinema ölmüştür” veya “artık kimse kitap alamıyorsa kitap devri bitmiştir” gibi tümevardırılan görüşler türedi -ki bu çok absürd. Top Gun: Maverick buna en güzel yanıtı verdi. Dışarıda best seller kitaplar ve billboard listelerle gerek edebiyat gerek müzik eserleri hem satış rakamlarıyla hem prestijli geri dönüşlerle bir sistem içerisinde on yıllardır ödüllendiriliyor. Yazarların temsilcileri, ajansları var vb. Uzaylı vs. masum köylü ayrımındayız karikatür öğesi olarak.
Düzgün bir ekonomimiz olsa, öncelik sırasında gerilere düşmeseler, bu söylemler de var olmayacak. Ama bu kendini dünyanın merkezi gören, “bizde öyleyse her yerde geçerlidir” anlayışı yine çok sığ. Kitaplar, oyunlar ve filmler bazında, sağladığımız hasılatların bu sektörlere etkisi neredeyse yok denecek ölçüde az. Ve okuyan, izleyen, dinleyen, bunu da kendi araştırmasıyla yapan bireylerimiz artmak yerine azaldıkça, henüz çevrilmemiş yeni eserlere de kolaylıkla kavuşamayacağız gibi görünüyor.