Anca uzaklara bakınca görürüz artık öyle oyunları 
Şimdiki nesillere klavye/joystick ler 1 ay dayanmıyor maaşallah; hep aktif hep vurmalı kırmalı saniye nefes almıyorlar .
Bende hikayeli oyun severdim bu arada ama zor yani kaçırmış o treni Erikson sanki. O devir geçti gibi, 90 lar 2000 ler civarı o işe girse epey yürürdü ama.
Oyunun dili çok ağır. İngilizler bile tam olarak cümlelerde ne anlatılmak istendiğini anlamıyor hatta sözlük ile oynayanlar olmuş. Ben de biraz denedim ama baktım olacak gibi değil oyunun başında kapattım. Resmi Türkçe dil çalışması yapılıyor aylar oldu çalışmaya başlayalı daha ortada elle tutulur bir şey yok.
Malazan’ın oyunu da böyle olursa kim alıp oynayacak? Bir de metin bazlı oyunlar çok çok az satıyor. Hangi yapımcı bu riskin altına girmek ister ki. Benim kenarda miktarını bilmediğim param olsa dahi böyle bir işe vermem belki batar diye. 
Oyun mekaniği olmasın sadece hikaye dinleyeyim diyenler gider audio book ile işini çözer zaten.
Belki 20-25 sene önce olsa olabilirdi ama şimdiki oyuncu profili ile imkansıza yakın bu formülün işlemesi.
Onu ben de duydum ama konusu maalesef ilgimi çekmedi (polisiye/detektifçilikli hikayeleri pek sevmem, Allah affetsin) 
PS:T’nin hikayesi de çok ilgi çekiciydi. 
Buna da hak verdim, ben olsam ben de girmezdim öyle bir işe gibi geliyor. Ha ama bunun yanında 20 tane daha oyun finanse edebilecek olsam düşük bütçeyle öyle bir işe girerdim sanırım; sırf şans yüzey alanımı artırmak için🤔
Öyle maalesef. En hızlı zamanlarımda bile “skip, skip, skip” der aksiyona dalardım. Dediğin gibi, okumak isteyen gitsin kitap okusun.
İnexile Games’in yaptığı taktikle olur ancak. Güzel bir yazar kadrosu oluşturulur ve Kickstarter ile para toplanır. Sonra oyun yapılır.
Hocam bu biraz da oyunun geri kalanının tasarımına bağlı değil mi? Çoğu oyunda öylesine konmuş bir senaryo oluyor, (tatsız benzetmeyi affedin, ama bence güzel oturuyor) “konulu film” tadında, olmamış olmasın diye eklenmiş gibi oluyor. O eserin olayı o değil ki, niye araya eğreti senaryo sokuyorsun
Mesela Diablo 3’ün hikayesi bence net öyleydi, hiç okuyanınız/dinleyeniniz var mı konuşmaları, bulunan kağıtları falan? Oyunun olayı o değil ki, ne bileyim Diablo’ya hikaye dinlemek için gelmedim ki ben. Ama mesela Bioshock’da bulduğumuz kasetleri çoğumuz can kulağıyla dinlemişizdir. Çünkü hikaye o oyunun önemli bir parçası.
Biraz daha bütüncül bir tasarıma gitmek lazım hocam, okumayı seven ve oyunla/dünyasıyla ilgilenen birisi bile fıtı fıtı atlatıyorsa o hikayenin muhtemelen hiç olmaması lazımdı.
Ama burada temel sorun, hikaye odaklı bir oyunda bile o oran Erikson’ın istediği gibi 80-20 olamaz. Büyük ihtimalle o da farkında bunun ama “hayır, oyun yapmak istemiyorum” demek yerine oyun geliştiricilere “kabul etmeyeceklerini bildikleri” bir teklif sunuyor.
Aksiyon-Senaryo ikilisinde, senaryo sizce maks kaça kadar çıkabilir?
Divinity gibi bir şey olursa belki oynarım. Bilmiyorum belki benim yaşımla alakalıdır bu tarz oku babam oku işleri beni yoruyor. Oyun oynayacaksam gameplay olması lazım. Öyle oku oku oku sonra bir şeyler olsun oyunlarını oynayacağıma açar film izlerim ne bileyim kitap okurum ama ekranın başına geçip yazı okumam istediği kadar iyi yazarı olsun istediği kadar kickstarter başarısı olsun. Günümüz oyuncu kitlesine uygun değil bu. Eskiden de çok niş bir kitlesi vardı hele şimdi yok olmaya yüz tutmuş durumdalar. Bu benim görüşüm tabii.
Hocam biraz da "aksiyon"dan kastımıza bağlı sanki. Sid Meier’di yanılmıyorsam, diyordu ki “oyundan alınan zevk birim zamanda alınan anlamlı karar sayısına bağlıdır”. Vurdulu kırdılı aksiyon olması şart değil aslında.
Bunu da aksiyon kabul edersek senaryo/aksiyon oranı bence 50/50 bile çok zor götürülür. Ama sadece vurdulu kırdılı aksiyonu sayacaksak bence oran 100/0 bile olabilir.
Oynanış+mekanik+müzik+grafik+aksiyon=90 ise hikaye de %10 işte. Hatta yerine göre bence %10 bile fazla.
Oyun denilince benim aklıma half-life 2, bioshock, souls/bourne serisi hades, hollow knight vs. Fakat danganronpa gibi bir oyun oynuyorsan belki de %80 hikaye text. O oyunları da niş kitle alıyor çoğu da bitirmeden bırakıyor.
Bunun doğru olduğu durumlar var ama genel olarak ben katılmadım hocam. Oyuna ve genel vizyona fazlasıyla bağlı şeyler bence bunlar. Mario oyunlarında oynanış+mekanik+müzik direkt %100e vuruyor nerdeyse (ana seri Mario oyunları bence kusursuza en yakın oyunlardır bu arada). Yalapşap hikaye yapıştırırsan gülünç olur, ki adamlar da bunun farkında "Bowser geldi prensesi kaçırdı hadi yakala"nın ötesine geçmiyorlar.
Mesela verdiğiniz örneklerden Hollow Knight, souls oyunları gibi oyunlar da okutmadan hikaye anlatmanın yolunu bulmuş oyunlar (aslanlarım 
). Bunların text okuma oranı binde bir falan ama Diablo’nun kitaplarca text ile anlattığından çok daha fazlasını anlatıyorlar aslında.
Oyunun türüyle alakalı hack&slash bir oyunda hikayeye aranmaz misal Musou türü gibi önüne 2000 düşman geldin hepsiyle savaş tarzı oyunlar keza mario gibi oyunlarda mekanik kasıyorlar hiçbir mario oyunu birbirinin aynı gibi hissettirmiyor. Bunu başarmak çok zor bir şey. Mario da text olsa kimse okumaz orası da ayrı. Ama Silent Hill ya da resident evil oynuyorsan text bulduğunda heyecanlanıyorsun. Ben ortalama matematik hesabını söylerim ama oyunların yürüne göre değişiyor. Bir de oyunun kendini ne kadar ciddiye aldığı ile de alakalı misal dark souls hikaye anlatımında rezalet sen kendin çabalayarak bilgiyi ediniyorsun ama bunu isteyerek,merak ederek yapıyorsun. Ya da oyunu bitirince watavidya açıp izliyorsun. Şükür ki hiç onlardan olmadım.
Bir seneden fazladır güncellememişim konuyu.
Bugün izledim, yine güzel bir sohbet. Tavsiye ederim.
